Jorge Montt Glacier, Park Narodowy Bernardo O’Higgins

Lodowiec Jorge Montt to lodowiec przypowierzchniowy znajdujący się w regionie Aisén w Chile, na południe od miasta Caleta Tortel. Leży on na północnym krańcu Południowego Patagońskiego Pola Lodowego, na terenie Parku Narodowego Bernardo O'Higgins. Ujście rzeki Pascua znajduje się w pobliżu czoła cielenia się lodowca.

Całkowita powierzchnia zlewni lodowca wynosi około 510 km2. Lód lodowca przerzedza się najbardziej na niskich wysokościach, gdzie temperatura powietrza jest najwyższa. W latach 1975-2000 grubość lodu na całym lodowcu wynosiła średnio 3,3 m rocznie, a na najniższych wzniesieniach osiągała 18 m rocznie. W wyniku gwałtownego rozrzedzenia czoło cielenia się lodowca cofnęło się o 8,5 km w ciągu tych 25 lat. Lodowiec wypuszcza góry lodowe do Kanału Bakera.

W 2000 r. NASA napisała: Konwencjonalne dane topograficzne z lat 70. i 90. XX wieku porównano z danymi z misji NASA Shuttle Radar Topography Mission z lutego 2000 roku, aby zmierzyć zmiany w objętości 63 największych lodowców w regionie w czasie. Naukowcy stwierdzili, że tempo przerzedzania się lodowców Patagonii wzrosło ponad dwukrotnie w okresie od 1995 do 2000 roku w porównaniu z okresem od 1975 do 2000 roku.

W grudniu 2011 r. opublikowano nowe badania. "Badanie zostało przedstawione przez glacjologa i badacza z CECs, Andrésa Riverę, który skupił się na zmianach zachodzących w lodowcu między lutym 2010 a styczniem 2011 roku. Korzystając z serii 1445 zdjęć wykonanych w tym okresie, naukowcy stwierdzili, że lodowiec kurczył się o około 82 stopy każdego dnia, cofając się o ponad pół mili w ciągu roku."

Badania Rivery wykazały, że wyjątkowe tempo cofania się lodowca wynikało przede wszystkim ze szczególnej batymetrii fiordu, a w drugiej kolejności było skutkiem ocieplenia klimatu. W 2010 roku odkryto pozostałości nothofagus, które później datowano, "uzyskując wiek pochówku między 460 a 250 lat p.n.e.". Według Rivera: "Wyniki badań pierścieni drzew sugerują, że obszar ten był pokryty starym lasem zdominowanym przez Nothofagus betuloides z osobnikami o średnim wieku bliskim 150 lat, współistniejącymi przez prawie 300 lat. Wiek radiowęglowy pomiędzy 250 a 450 lat BP z dwóch z badanych drzew sugeruje, że próbki słojów drzew zostały pobrane z dojrzałego lasu, który został zniszczony przez postępy lodowca Jorge Montt w okresie LIA."