Riñihuazo

Riñihuazo to nazwa nadana spiętrzeniu jeziora Riñihue 22 maja 1960 roku, po tym jak osuwisko wywołane przez wielkie trzęsienie ziemi w Chile zablokowało jego odpływ. Według kronikarza Mariño de Lobera podobne wydarzenie miało miejsce po trzęsieniu ziemi w Valdivia w 1575 roku.

Podczas wielkiego trzęsienia ziemi w Chile kilka osuwisk ziemi w pobliżu góry Tralcán zablokowało odpływ z jeziora Riñihue. Jezioro Riñihue jest najniżej położonym jeziorem w łańcuchu Siedmiu Jezior i otrzymuje stały dopływ z rzeki Enco. Zablokowana rzeka San Pedro, która odwadnia jezioro, przepływa przez kilka miejscowości i miasto Valdivia, by w końcu dotrzeć do Zatoki Corral.

Ponieważ rzeka San Pedro została zablokowana, poziom wody w jeziorze Riñihue zaczął się szybko podnosić. Każdy metr podniesienia się poziomu wody odpowiadał 20 milionom metrów sześciennych, co oznaczało, że 4,8 kilometra sześciennego wody przedostałoby się do rzeki San Pedro, gdyby jej poziom wzrósł powyżej pierwszej, 26-metrowej tamy. Ta potencjalna katastrofa zniszczyłaby wszystkie osady położone wzdłuż biegu rzeki w czasie krótszym niż pięć godzin, a jej skutki byłyby jeszcze poważniejsze, gdyby tama nagle pękła.

W strefie dotkniętej kataklizmem mieszkało około 100 000 osób. Poczyniono plany ewakuacji Valdivii i wiele osób wyjechało. Aby uniknąć zniszczenia miasta, kilka jednostek wojskowych i setki robotników z ENDESA, CORFO i MOP rozpoczęły akcję opanowania jeziora, nazwaną Riñihuazo. Do pracy oddano 27 buldożerów, ale miały one poważne trudności z poruszaniem się w błocie w pobliżu tam, więc groble trzeba było budować łopatami. Odrzucono propozycję niektórych wojskowych amerykańskich, aby wysadzić tamy za pomocą pocisków z helikoptera. Prace nie ograniczały się do samego jeziora; spływy z innych części Siedmiu Jezior również zostały spiętrzone, aby zminimalizować przepływ do jeziora Riñihue. Tamy te zostały później usunięte, z wyjątkiem jeziora Calafquén, na którym nadal znajduje się tama.

Do 23 maja główna tama została obniżona z 24 do 15 metrów, dzięki czemu 3 kilometry sześcienne wody mogły stopniowo opuścić jezioro, ale nadal z dużą siłą niszczącą. Osiedla Los Lagos, Antilhue, Pishuinco i nadrzeczne dzielnice Valdivia zostały częściowo zalane. Zespół kierowany przez inżyniera Raúla Sáeza zakończył prace dwa miesiące po ich rozpoczęciu.