Puyuhuapi

Grupa Wulkaniczna Puyuhuapi to grupa wulkaniczna stożków żużlowych położona u wylotu Kanału Puyuhuapi, w regionie Aysén del General Carlos Ibáñez del Campo w Chile.

Puyuhuapi jest jednym z wulkanów w południowym segmencie andyjskiej Południowej Strefy Wulkanicznej, w której znajduje się wiele stratowulkanów. Na południe od tego południowego segmentu, luka bez aktywności wulkanicznej oddziela Południową Strefę Wulkaniczną od Australijskiej Strefy Wulkanicznej.

Pole wulkaniczne rozciąga się od zachodniej strony kanału na północ nad główką kanału w kierunku jeziora Risopatrón, z jednym odizolowanym stożkiem znajdującym się po wschodniej stronie kanału. Miasto Puyuhuapi znajduje się mniej więcej w połowie długości pola. Stożki po zachodniej stronie stanowią odrębną grupę od tych na północy i są związane z dwiema różnymi szczelinami erupcyjnymi, ale obie szczeliny są związane ze strefą uskoku Liquiñe-Ofqui. Podłoże, na którym zbudowane jest pole, tworzą skały batolitu patagońskiego.

Pole tworzą stożki żużlowe, podczas gdy odizolowane centrum jest uformowane przez szczelinowy przepływ lawy. Najbardziej wysunięty na południe stożek jest również największy, ma średnicę 1250 metrów i posiada wtórny stożek o wysokości 59 metrów, osadzony w kraterze szczytowym o szerokości 700 metrów. W szczelinach erupcyjnych powstały również strumienie lawy, a stożki uformowały się później nad szczelinami. Na północnym krańcu kanału Puyuhuapi erupcje wypełniły część kanału i oddzieliły od niego jezioro Risopatrón; aktywność ta mogła mieć charakter freatomagmatyczny. Dwie budowle mają objętość odpowiednio 1,1 kilometra sześciennego i 0,1 kilometra sześciennego.

Stożki zostały zbudowane z bazaltowego andezytu, który zawiera klinopiroksen, oliwin i plagioklaz. Prymitywny petrologicznie skład sugeruje, że zostały one zbudowane z prymitywnych magm pochodzących z astenosfery, które dotarły bezpośrednio na powierzchnię przez system uskoków Liquiñe-Ofqui.

Stożki mogą być bardzo młode, jedna erupcja o objętości około 0,5 km sześciennych mogła mieć miejsce około 9000 lat temu na podstawie stratygrafii, choć data jest dość niepewna. Zjawiska izostazji lodowcowej pod koniec ostatniej epoki lodowcowej mogły spowodować wznoszenie się magmy i tym samym erupcje.