Flaming andyjski

Morfologia

Długość ciała wynosi 100 cm, zaś jego masa 2–2,4 kg. Dziób u nasady żółty, poza tym czarny. Nogi żółte. Generalnie upierzenie białe, różowawe na piersi. Lotki czarne, pokrywy skrzydłowe i podskrzydłowe II rzędu czerwone.

Zasięg

Występuje w północnym Chile, północno-zachodniej Argentynie, w zachodniej Boliwii i na południowych krańcach Peru. Obserwacje z Brazylii początkowo wskazywały na to, że przebywające na terenie państwa osobniki znalazły się tam przypadkowo, np. w wyniku silnych wiatrów; ostatnie obserwacje grup do 32 osobników wskazują na możliwość istnienia tam nielicznej populacji zimującej. Spotykany na wysokości 3500–4500 m n.p.m. w okolicach słonych jezior. Może poruszać się między zbiornikami w razie braku pokarmu.

Zachowanie

Żywi się małymi glonami odcedzanymi z warstwy wody nad osadem dennym, w szczególności okrzemkami (Bacillariophyceae) z rodzaju Surirella. W trakcie żerowania powoli kroczy, raz po raz przystając. Flaming andyjski odzywa się wyższymi dźwiękami niż flaming chilijski (Phoenicopterus chilensis). Zazwyczaj wydaje z siebie kwaczące, podobne jak u kaczek KAH-KAH-kah-kah-kah, wysokie szczebiotliwe gwizdy, nosowe chrząknięcia lub płaczliwe, zawodzące gwizdy.

Lęgi

Okres lęgowy trwa w grudniu i styczniu. Ptaki tworzą kolonie liczące do kilku tysięcy osobników. Gniazdo stanowi kopiec z mułu. Składa jedno białe jajo, które następnie wysiaduje blisko 28 dni. Młode w momencie wyklucia porasta szary puch; ma prosty dziób i jest karmione wydzieliną z wola, póki jego dziób nie osiągnie odpowiedniego do filtracji kształtu. Po trzecim roku życia przybiera szatę dorosłą.

Status zagrożenia

Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako narażony (VU, Vulnerable), niezmiennie od 1994. Populacja w 2010 liczyła 38 600–38 700 osobników. W połowie XIX w. i ponownie w latach 80. zbierano jaja flamingów andyjskich w tysiącach sztuk rocznie w celach sprzedaży jako pożywienie. Prócz tego zagrożenie stanowią wahania poziomu wody (także wywołane działalnością człowieka), erozja w miejscach rozrodu i niszczenie ich przez działalność kopalnianą.

P. andinus figuruje na liście załącznika II CITES i załącznika I CMS (Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals). Do tego występuje na 47 obszarach uznanych za ostoje ptaków IBA, w tym chronionych, jak np. Park narodowy Sajama (Boliwia), Park narodowy Lagoa do Peixe (Brazylia), Park Narodowy Lauca, PN Salar de Huasco i PN Volcán Isluga (Chile).