Pingwin peruwiański

Pingwin Humboldta, nazwany na cześć odkrywcy Aleksandra von Humboldta, to średniej wielkości gatunek pingwina, który głównie zamieszkuje Narodowy Rezerwat Pingwina Humboldta w Chile i Peru. Dzięki charakterystycznemu czarno-białemu upierzeniu, te ptaki są łatwo rozpoznawalne. Interesującą cechą są kolce na ich językach, które pomagają im chwytać ofiary.

Pingwiny te preferują gniazdowanie na wyspach i skalistych wybrzeżach, a największa kolonia lęgowa znajduje się na wyspie Isla Chañaral w Chile. Ich dieta składa się głównie z pelagicznych ryb ławicowych, choć może się różnić w zależności od lokalizacji. Pingwiny Humboldta są wzrokowymi łowcami i zazwyczaj żerują w określonym promieniu od swoich kolonii. Mają także unikalne wokalizacje używane do różnych form komunikacji oraz wykazują specyficzne zachowania podczas zalotów i rozmnażania.

Niestety, pingwiny Humboldta stoją w obliczu wielu zagrożeń. Należą do nich cykle klimatyczne El Niño i La Niña, działalność rybacka, zakłócenia spowodowane przez ludzi, niszczenie siedlisk oraz obecność zdziczałych zwierząt. Historycznie, ich populacje zmniejszyły się z powodu nadmiernej eksploatacji guano i poważnego wydarzenia El Niño w latach 1982-83. Aby je chronić, wdrożono różne działania ochronne, w tym ochronę prawną, programy hodowlane w obszarach chronionych oraz zakazy polowań i eksploatacji komercyjnej.

W ogrodach zoologicznych na całym świecie, pingwiny Humboldta są popularną atrakcją. Miały miejsce pewne godne uwagi incydenty, takie jak ucieczka pingwina z tokijskiego zoo oraz pary pingwinów tej samej płci, które z powodzeniem wychowywały pisklęta w zoo w Niemczech i Wielkiej Brytanii. Według Czerwonej Listy IUCN, pingwiny Humboldta są uznawane za gatunek narażony. Ich największe zagrożenia to zmiany klimatyczne, nadmierne rybołówstwo, niszczenie siedlisk i ingerencja ze strony człowieka.