Gate of Supreme Harmony, Pekin

Brama Najwyższej Harmonii to druga główna brama w południowej części Zakazanego Miasta w Pekinie, w Chinach.

Brama została zbudowana w czasach dynastii Ming, kiedy nazywała się Fengtianmen. Po podboju Chin przez Manchu brama otrzymała swoje obecne nazwy - chińską i manchu. Brama spłonęła w 1886 r. z powodu pożaru wywołanego przez przewróconą lampę w pomieszczeniu strażniczym. Obecny kształt bramy pochodzi z odbudowy po pożarze, którą zakończono w 1894 r.

W czasach dynastii Ming cesarz odbywał poranne posiedzenia sądu przy Bramie Najwyższej Harmonii, aby omawiać sprawy państwowe ze swoimi ministrami, choć przez większą część dynastii Ming posiedzenia sądu miały charakter czysto ceremonialny, były demonstracją pracowitości cesarza i statusu tytularnego pierwszego ministra. W czasach dynastii Qing, kiedy cesarz znacznie częściej przebywał na dworze, poranne posiedzenia sądu odbywały się przy Bramie Niebiańskiej Czystości, która znajduje się znacznie bliżej pomieszczeń mieszkalnych cesarza. Brama Najwyższej Harmonii była okazjonalnie wykorzystywana do organizacji bankietów i innych uroczystości.

Brama jest głęboka na trzy przęsła i szeroka na siedem przęseł, a jej całkowita powierzchnia wynosi 1 371,4 m². Obok niej znajdują się dwie mniejsze bramy: Zhendu Gate od zachodu i Zhaode Gate od wschodu. Brama i Brama Meridian stanowią północną i południową granicę wielkiego placu podzielonego serpentynową drogą wodną, Wewnętrzną Rzeką Złotej Wody, którą przecina zestaw pięciu mostów. Po północnej stronie bramy znajduje się Plac Harmonii, prowadzący do wielkiej Sali Najwyższej Harmonii, ceremonialnego centrum Zakazanego Miasta.

Wokół schodów ustawiono wiele palników kadzideł. Centralne schody były zarezerwowane wyłącznie dla cesarza i jego najbliższych współpracowników, podobnie jak centralne wejście do Bramy Meridian.