Paw złoty

Zielony paw, pochodzący z Azji Południowo-Wschodniej, jest gatunkiem zagrożonym, głównie z powodu utraty i fragmentacji siedlisk. W przeciwieństwie do bardziej znanego pawia indyjskiego, samce i samice zielonych pawi wyglądają podobnie — oba mają duże ciała z iryzującymi zielonymi piórami i długimi, eleganckimi ogonami. Te ptaki są zazwyczaj cichsze niż ich indyjscy krewni, choć mają swoje charakterystyczne odgłosy. Dobrze radzą sobie w różnych środowiskach leśnych i są zdolne do długich lotów.

Po raz pierwszy opisany przez Linneusza jako Pavo muticus, zielony paw jest podzielony na trzy podgatunki: paw jawajski, paw indochiński i paw birmański. Te ptaki gniazdują na ziemi i są znane ze swojego terytorialnego zachowania. Ich dieta obejmuje owoce, bezkręgowce i małe zwierzęta.

Zielony paw stoi w obliczu poważnych zagrożeń ze strony polowań, niszczenia siedlisk i kłusownictwa, co drastycznie zmniejszyło ich populację. Chociaż istnieją pewne obszary chronione, te środki nie były wystarczające, aby zahamować ich spadek liczebności. Innym wyzwaniem jest hybrydyzacja z pawiem indyjskim, co stanowi zagrożenie dla czystości genetycznej gatunku.

Zielone pawie mają szczególne miejsce w kulturze i były przedstawiane w różnych dziełach sztuki. Trwają wysiłki na rzecz ich ochrony, w tym inicjatywy dotyczące ponownego wprowadzenia w niektórych regionach. Jednak te działania są utrudnione przez problemy, takie jak mieszanie genetyczne w niewoli i trudności w identyfikacji podgatunków. Historycznie znaczące w różnych kulturach, zielony paw pozostaje ważnym symbolem, szczególnie w krajach takich jak Myanmar.