Gazela pustynna

Gazela dorkas, znana również jako gazela ariel, to niewielki i szeroko rozpowszechniony gatunek, występujący w Afryce i Arabii. Te zgrabne stworzenia osiągają wysokość około 55–65 cm w kłębie i ważą między 15 a 20 kg. Na wolności żyje około 35 000–40 000 gazel dorkas, z różnorodnymi podgatunkami prosperującymi w różnych siedliskach.

Naukowo znana jako Gazella dorcas, ten gatunek należy do rodzaju Gazella i rodziny Bovidae. Gazela dorkas została po raz pierwszy opisana przez słynnego naukowca Karola Linneusza w 1758 roku. Dziś rozróżnia się sześć podgatunków, z których każdy ma swoje unikalne cechy.

Gazele dorkas są dobrze przystosowane do życia na pustyni. Niezwykłe jest to, że mogą przetrwać bez picia wody, czerpiąc całą potrzebną wilgoć z roślin, którymi się żywią. Gazele te są najbardziej aktywne podczas chłodniejszych części dnia, o zmierzchu i o świcie, kiedy poszukują różnorodnej roślinności.

W okresie rozrodczym dorosłe samce stają się terytorialne. Okres ciąży u gazel dorkas wynosi około sześciu miesięcy i zazwyczaj kończy się narodzinami jednego młodego.

Niestety, gazelom dorkas grozi wiele niebezpieczeństw. Polowanie przez ludzi, drapieżnictwo ze strony zwierząt takich jak gepardy, lamparty, wilki i lwy oraz utrata siedlisk z powodu działalności człowieka stanowią poważne zagrożenia. Dodatkowo, handel ich futrami i rogami na cele dekoracyjne i medyczne jeszcze bardziej zagraża temu gatunkowi.

W obliczu tych wyzwań populacja gazel dorkas maleje. To podkreśla pilną potrzebę podjęcia działań na rzecz ochrony tych pięknych zwierząt i ich naturalnych siedlisk.