Pangolin olbrzymi

Olbrzymi łuskowiec, największy przedstawiciel rodziny łuskowców, zamieszkuje tropikalne regiony Afryki, od Afryki Zachodniej po Ugandę. Znany z diety opartej na mrówkach i termitach, ten fascynujący stworzenie zostało po raz pierwszy opisane w 1815 roku.

Jedną z najbardziej wyróżniających cech olbrzymiego łuskowca jest jego rozmiar, przy czym samce są zazwyczaj większe od samic. Ich ciała pokrywają brązowe do czerwonawo-brązowych łuski keratynowe, tworzącą unikalną zbroję ochronną. Mają długie pyski, grube ogony i duże przednie pazury, a dodatkowym urokiem są ich rzęsy.

Olbrzymi łuskowiec charakteryzuje się wyostrzonym zmysłem węchu i dużymi gruczołami odbytowymi. Porusza się głównie na tylnych łapach, chroniąc swoje pazury, używając zewnętrznej strony nadgarstków. Co niezwykłego, potrafi również chodzić w pozycji pionowej, używając ogona do utrzymania równowagi. Te stworzenia preferują siedliska takie jak sawanny, lasy deszczowe i lasy bogate w populacje termitów oraz bliskość źródeł wody, unikając obszarów wysokogórskich.

Jako zwierzęta nocne i samotnicze, olbrzymie łuskowce są trudne do zauważenia. Są zręcznymi wspinaczami i mają specjalistyczną dietę, rozrywając gniazda mrówek i termitów, aby się pożywić. Niewiele wiadomo o ich rozmnażaniu, ale wiadomo, że młode łuskowce rodzą się z miękkimi łuskami, które twardnieją w miarę wzrostu. Dla dodatkowej ochrony mogą wydzielać substancję z gruczołów odbytowych.

Niestety, olbrzymie łuskowce stoją w obliczu poważnych zagrożeń wynikających z niszczenia siedlisk, wylesiania i polowań na mięso z dziczyzny. Nielegalny handel, szczególnie do Azji, stanowi poważne zagrożenie, a częste konfiskaty części ciał łuskowców podkreślają presję na ich populacje. Działania na rzecz ochrony są niezbędne, aby zapobiec dalszemu spadkowi liczebności i zapewnić przetrwanie tych unikalnych stworzeń.