Kaberu etiopski

Wilk etiopski, często nazywany także szakalem lub lisem z Gór Simien, to fascynujący przedstawiciel rodziny psowatych, który zamieszkuje Wyżyny Etiopskie. Te unikalne zwierzęta są wyspecjalizowanymi łowcami afroalpejskich gryzoni i mają bardzo specyficzne wymagania siedliskowe. Niestety, należą do najrzadszych psowatych na świecie i noszą ponure miano najbardziej zagrożonego drapieżnika Afryki. Obecnie pozostało tylko około 360 do 440 wilków etiopskich, głównie w Górach Bale.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje wilka etiopskiego jako gatunek zagrożony. Wilki te stoją przed licznymi zagrożeniami, w tym utratą siedlisk spowodowaną działalnością człowieka, chorobami przenoszonymi przez wolno biegające psy oraz krzyżowaniem się z nimi. Aby przeciwdziałać tym problemom, Program Ochrony Wilka Etiopskiego, prowadzony przez Uniwersytet Oksfordzki, prowadzi intensywne działania na rzecz ochrony tych zwierząt. Ich działalność obejmuje kampanie szczepień oraz programy edukacyjne dla społeczności lokalnych.

Po raz pierwszy opisany naukowo w 1835 roku, wilk etiopski ma unikalne tło ewolucyjne, blisko spokrewnione z wilkami szarymi i kojotami. Wilki te występują tylko w izolowanych pasmach górskich na dużych wysokościach, gdzie żywią się afroalpejskimi gryzoniami. Są to zwierzęta społeczne, żyjące w rodzinnych grupach o wyraźnej hierarchii i dzielące wspólne terytoria.

Wilk etiopski stawia czoła wielu wyzwaniom, takim jak wybuchy chorób, niszczenie siedlisk, fragmentacja populacji, prześladowania ze strony ludzi oraz hybrydyzacja z psami domowymi. Strategie ochrony obejmują tworzenie obszarów chronionych, prowadzenie programów szczepień i sterylizacji, edukację lokalnych społeczności oraz ścisłe monitorowanie populacji wilków. W Etiopii wilki te są chronione prawnie, a trwające działania mają na celu zapewnienie ich przetrwania i ochronę ich naturalnego środowiska.