Sambar filipiński

Filipiński jeleń, znany również jako sambar filipiński lub jeleń brunatny filipiński, jest gatunkiem narażonym na wyginięcie, występującym wyłącznie na Filipinach. Po raz pierwszy został zidentyfikowany na podstawie populacji introdukowanych na Guam i Wyspach Mariańskich. Jego naukowa nazwa to Cervus mariannus. Przynależy do rodzaju Rusa i ma cztery uznane podgatunki: R. m. marianna na Luzonie, R. m. barandana na Mindoro, R. m. nigella na odizolowanych obszarach górskich Mindanao i R. m. nigricans na nizinach Mindanao.

W porównaniu do większego sambara, jeleń brunatny filipiński jest mniejszy, charakteryzując się różnicami w długości ciała, wysokości w kłębie, masie oraz rozmiarze poroża. Jego futro jest głównie brązowe, natomiast spód ogona jest biały. Te jelenie są rozproszone po różnych wyspach Filipin, jednak ich populacje są poważnie rozdrobnione i maleją z powodu utraty siedlisk, wylesiania oraz polowań.

Filipińskie jelenie dobrze przystosowują się do środowisk położonych do 2900 metrów nad poziomem morza, często żerując na trawach w pierwotnych i wtórnych lasach. Są głównie nocne, żywiąc się trawami, liśćmi, owocami i jagodami. Sezon godowy trwa od września do stycznia, a samice zazwyczaj rodzą jedno młode po około sześciomiesięcznej ciąży.

Gatunek ten jest zagrożony ze względu na niszczenie siedlisk, fragmentację, niską płodność oraz nadmierne polowania dla mięsa i medycznego wykorzystania poroża. Prowadzone są działania na rzecz ochrony tego zagrożonego gatunku, którego populacja znacznie się zmniejszyła na przestrzeni lat.

W czasach prehistorycznych filipiński jeleń wędrował po regionie, co potwierdzają skamieniałości ukazujące ich współistnienie z innymi gatunkami zwierząt. Istnieje znaczna różnorodność wśród jeleni na różnych wyspach, z mniejszymi osobnikami na Mindanao w porównaniu do tych na Luzonie. Dokładna klasyfikacja taksonomiczna tych skamieniałości i ich związek z obecnym jeleniem brunatnym filipińskim pozostaje nierozstrzygnięta.