Łabędź krzykliwy

Łabędź krzykliwy, znany również jako łabędź trąbiący, jest dużym ptakiem występującym na półkuli północnej. Jest on eurazjatyckim kuzynem północnoamerykańskiego łabędzia trębacza i stanowi wzorcowy gatunek dla rodzaju Cygnus. Nazwa "Cygnus" pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "łabędź". Łabędzie krzykliwe są większe od łabędzi Bewicka, mierzą od 140 do 165 centymetrów długości i mają rozpiętość skrzydeł od 205 do 275 centymetrów. Należą do najcięższych ptaków zdolnych do lotu; samce ważą zazwyczaj od 9,8 do 11,4 kilogramów, a samice od 8,2 do 9,2 kilogramów.

Te łabędzie potrzebują dużych zbiorników wodnych, aby się rozwijać, spędzając dużo czasu na pływaniu, żerowaniu i spożywaniu roślin. Mają głęboki, trąbiący głos i są silnymi lotnikami, migrującymi setki, a nawet tysiące kilometrów do swoich zimowisk w południowej Europie i wschodniej Azji. Łabędzie krzykliwe rozmnażają się w subarktycznych regionach Europy i Syberii, a czasami można je spotkać gniazdujące w północnej Szkocji i Irlandii. Tworzą pary na całe życie, a ich młode, zwane pisklętami, pozostają z nimi przez zimę. Preferują rozmnażanie się na terenach podmokłych, ale będą gniazdować w pobliżu dowolnego zbiornika wodnego.

Przed wspólnym startem, łabędzie krzykliwe używają różnych sygnałów, takich jak kiwanie głowami, potrząsanie i machanie skrzydłami, aby się komunikować. Te gesty pomagają zdecydować, kiedy stado będzie latać i kto będzie prowadził. Znane z hałaśliwości, ich odgłosy są podobne do odgłosów łabędzi Bewicka, ale są bardziej donośne i niższego tonu. W Europie łabędzie krzykliwe są wysoko cenione; Finlandia uznała je nawet za swoje narodowe ptaki i umieściła na monecie 1 euro. Są również chronione na mocy Porozumienia o Ochronie Wędrownych Ptaków Wodnych Afryki i Eurazji (AEWA). Legendarna "łabędzia pieśń" mogła mieć swoje źródło w muzycznych dźwiękach, które łabędzie krzykliwe wydają w momencie śmierci.