Kolumbo

Kolumbo to aktywny wulkan podwodny na Morzu Egejskim w Grecji, około 8 km na północny wschód od przylądka Kolumbo na wyspie Santorini. Największy z linii około dwudziestu podmorskich stożków wulkanicznych rozciągających się na północny wschód od Santorini, ma około 3 km średnicy i krater o średnicy 1,5 km. Został "odkryty", gdy w latach 1649-50 wypłynął na powierzchnię morza, ale jego eksplozji nie można było porównywać z dobrze znaną eksplozją i zapadnięciem się kaldery Thery, datowaną obecnie na ok. 1630 r. p.n.e. która miała katastrofalne skutki dla cywilizacji minojskiej. Smithsonian Institution's Global Volcanism Program traktuje go jako część wulkanu Santorini, choć przynajmniej jedno źródło utrzymuje, że jest to oddzielny system magmowy.

Eksplozja z 1650 r. która nastąpiła, gdy gromadzący się stożek dotarł do powierzchni, wysłała strumienie piroklastyczne przez powierzchnię morza na brzegi i zbocza Santorini, gdzie zginęło około siedemdziesięciu osób i wiele zwierząt. Niewielki pierścień białego pumeksu, który się utworzył, został szybko wymazany przez działanie fal. Wulkan zapadł się do swojej kaldery, wywołując tsunami, które spowodowało zniszczenia na pobliskich wyspach oddalonych nawet o 150 km. Najwyższe partie krawędzi krateru znajdują się obecnie około 10 m poniżej poziomu morza.

W 2006 r. osady piroklastyczne z dna morskiego pochodzące z dwóch eksplozji na Morzu Egejskim zostały zbadane, pobrane próbki i zmapowane przez ekspedycję NOAA Ocean Explorer, wyposażoną w roboty ROV.

Dno krateru, znajdujące się średnio około 505 m poniżej powierzchni morza, jest w północno-wschodniej części naznaczone polem kominów hydrotermalnych i pokryte gęstym zbiorowiskiem bakteryjnym - odkryła ekspedycja NOAA w 2006 roku. Supergorąca woda wzbogacona metalami wydobywająca się z otworów zbudowała kominy z polimetalicznych siarczków/siarczanów o maksymalnej wysokości 4 m, najwyraźniej nagromadzone od wydarzenia z 1650 roku.

Ekspedycja 2006 zainicjowała nowe techniki sejsmiczne z użyciem broni pneumatycznej w celu określenia objętości i rozmieszczenia podmorskich osadów wulkanicznych pumeksu i popiołu na dnie morskim wokół Santorini, które są intensywnie badane od 1975 roku. Zrewidowane, dokładniejsze szacunki całkowitej objętości równoważnej gęstej skały wydarzenia minojskiego, składającego się z piroklastycznych osadów na dnie morza, dystalnego opadu popiołu i ignimbrytów na wyspie Santorini, wynosi prawdopodobnie około 60 km³, co jest znacznie zwiększoną wartością szacunkową, porównywalną z największą historyczną eksplozją, Mount Tambora 1815; zwiększona wartość szacunkowa wpływa na wielkość następującego tsunami, jak to zostało szeroko wymodelowane.