Góropatwa azjatycka

Kuropatwa chukar, często po prostu nazywana chukarem, jest ptakiem łownym z rodziny bażantowatych. Jest blisko spokrewniona z innymi kuropatwami, takimi jak kuropatwa skalna, kuropatwa Philby'ego i kuropatwa Przewalskiego. Chukara można łatwo rozpoznać po charakterystycznych cechach: czarno-białych pręgach po bokach oraz czarnym pasie, który zaczyna się przy oczach i biegnie w dół głowy, tworząc „naszyjnik” wokół białego gardła.

Chukar pochodzi z części Bliskiego Wschodu i umiarkowanej Azji, jednak został również wprowadzony do innych regionów, w tym Ameryki Północnej i Nowej Zelandii, gdzie utworzył dzikie populacje.

Chukar to ptak o zaokrąglonym ciele, długości około 32–35 cm, z jasnobrązowym grzbietem, szarą piersią i brązowożółtym brzuchem. Jest znany ze swojego charakterystycznego zawołania, które brzmi jak "czak-czak-chukar-chukar", od którego pochodzi jego nazwa. W naturalnym środowisku chukar często występuje na skalistych, otwartych zboczach z trawą, krzewami lub obszarami uprawnymi.

Wprowadzony szeroko jako ptak łowny, chukar obecnie tworzy dzikie populacje w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Chile, Argentynie i Nowej Zelandii. Niestety, zdarza się, że krzyżuje się z kuropatwami czerwonymi, co może stanowić problem dla rodzimych populacji.

Istnieje czternaście uznanych podgatunków chukara, rozprzestrzenionych w różnych regionach Azji. Pomimo polowań i zmian siedlisk, ich populacje są generalnie stabilne, głównie dlatego, że ich liczebność jest bardziej zależna od warunków pogodowych w sezonie lęgowym niż od działalności człowieka.

W sezonie nielęgowym chukary gromadzą się w małych grupach zwanych coveys, a latem tworzą pary do rozmnażania. Rytuały godowe obejmują pokazy, karmienie się nawzajem i kopulację. Gniazdują w prostych zagłębieniach w ziemi i składają około 7 do 14 jaj, które wykluwają się po 23–25 dniach. Pisklęta żerują z rodzicami i uczą się latać, używając techniki zwanej biegiem wspomaganym skrzydłami po pochyłości.

Chukary głównie jedzą nasiona, owady i żwir, a szczególnie lubią soczyste rośliny, aby zaspokoić swoje potrzeby wodne. W nocy odpoczywają na skalistych zboczach lub pod krzewami. Zimą podejmują działania, aby utrzymać ciepło i być czujnymi na drapieżniki.

Złote orły są naturalnymi drapieżnikami chukarów, a w niewoli mogą być podatne na choroby takie jak Mykoplazma. Pomimo tych zagrożeń, chukary są odpornymi ptakami, które przystosowały się do różnorodnych środowisk.