Traszka górska

Alpejska traszka to fascynujący płaz pochodzący z kontynentalnej Europy, z wprowadzonymi populacjami w Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. Te traszki zwykle osiągają od 7 do 12 centymetrów długości i wyróżniają się ciemnoszarymi aż po niebieskie grzbietami oraz żywo pomarańczowymi brzuchami. W okresie godowym samce stają się jeszcze bardziej kolorowe, aby przyciągnąć partnerki.

Alpejskie traszki rozwijają się w zalesionych siedliskach, ale migrują do zbiorników wodnych, takich jak stawy i jeziora, w celu rozmnażania. Ich zaloty obejmują skomplikowane pokazy, podczas których samce składają spermatofory, które samice następnie wykorzystują do zapłodnienia. Samice składają jaja na liściach roślin wodnych, a larwy ostatecznie przeobrażają się w lądowe efty, zanim staną się w pełni dorosłymi osobnikami.

Około 20 milionów lat temu populacje alpejskich traszek zaczęły się różnicować, co doprowadziło do uznania czterech odrębnych podgatunków. Badania genetyczne umieściły ten gatunek w monotypowym rodzaju Ichthyosaura. Pomimo że alpejskie traszki są sklasyfikowane jako "Least Concern" na Czerwonej Liście IUCN, są one zagrożone przez takie czynniki jak niszczenie siedlisk, zanieczyszczenie oraz wprowadzenie drapieżnych ryb, takich jak pstrągi, do ich miejsc rozrodu. Te zagrożenia prowadzą do spadku populacji i lokalnych wyginięć.

Alpejskie traszki są średniej wielkości i krępe, z preferencją do nocnej aktywności. Większość roku spędzają na lądzie, wracając do wody tylko w celu rozmnażania. Ciekawostką jest, że niektóre dorosłe osobniki wykazują paedomorfozę, zachowując skrzela i pozostając wodnymi przez całe życie. Ich dieta składa się z różnych bezkręgowców, natomiast same stają się celem drapieżników z różnych grup zwierząt.

Te traszki zamieszkują różnorodne środowiska, od lasów po wodne miejsca rozrodu, takie jak kałuże, stawy i jeziora. Są stosunkowo powszechne w całej Europie, od północno-zachodniej Francji po Karpaty w Rumunii. Jednak zagrożenia, takie jak niszczenie siedlisk, zanieczyszczenie i wprowadzenie obcych gatunków, stanowią poważne ryzyko. Wysiłki na rzecz ochrony są kluczowe, aby zapewnić przetrwanie tych unikalnych płazów.