Kozica północna

Kozica to fascynujący gatunek należący do podrodziny kozłowatych, rodziny wołowatych (Bovidae). Rodzime obszary występowania tego zwierzęcia obejmują górskie regiony Europy, takie jak Pireneje, Alpy, Apeniny, Karpaty, Bałkany, Tatry oraz Kaukaz. O ciekawostkę stanowi fakt, że kozice zostały również introdukowane w Nowej Zelandii. Nazwa "kozica" pochodzi od francuskiego słowa "chamois" które z kolei wywodzi się od galijskiego "camox".

Rodzaj Rupicapra obejmuje dwa główne gatunki: R. rupicapra i R. pyrenaica oraz liczne podgatunki. Kozice charakteryzują się niewielkimi rozmiarami, krótkimi, prostymi rogami i brązowym futrem, które zimą staje się jasnoszare. Są zwierzętami dziennymi, co oznacza, że są aktywne w ciągu dnia, a ich głównym pożywieniem jest roślinność. Kozice zazwyczaj żyją w stadach, w których dominują samice i młode osobniki, podczas gdy dorosłe samce często prowadzą samotniczy tryb życia.

Kozice zamieszkują górskie obszary Europy, Turcji oraz Kaukazu, często osiągając wysokości do 3600 metrów. Są doskonale przystosowane do surowych, skalistych terenów i zimą zazwyczaj schodzą na niższe wysokości. Nowa Zelandia stała się dla nich nowym domem po wprowadzeniu ich tam w 1907 roku, a obecnie rozprzestrzeniły się głównie na Wyspie Południowej. Polowanie na kozice jest tam popularne, a ich mięso cenione za smak. Skóra kozicy, znana ze swojej gładkości i chłonności, była tradycyjnie wykorzystywana do produkcji zamszu, choć obecnie wytwarzana jest również ze skór innych zwierząt lub materiałów syntetycznych.

Kozice mogą żyć do 22 lat w warunkach hodowlanych. Są narażone na drapieżnictwo ze strony ludzi, rysi, lampartów, wilków, niedźwiedzi oraz orłów. W przypadku zagrożenia potrafią biegać z dużą prędkością i wykonywać imponujące skoki, co stanowi ich naturalną obronę przed drapieżnikami. Odgrywają kluczową rolę w swoich ekosystemach, a ich populacje są starannie zarządzane, aby utrzymać równowagę ekologiczną.