Ryś iberyjski

Ryś iberyjski, dziki kot rodzimy dla Półwyspu Iberyjskiego, doświadczył dramatycznego spadku liczebności w XX wieku. Czynniki takie jak utrata siedlisk, zmniejszenie liczby gatunków ofiar, nadmierne polowania i kłusownictwo doprowadziły gatunek na skraj wyginięcia. Na początku lat 2000. pozostało jedynie około 100 osobników, podzielonych na dwie izolowane grupy. Świadomość pilnej potrzeby działań ochronnych zaowocowała rozpoczęciem programów ochronnych w 2002 roku. Działania te obejmowały poprawę siedlisk, uzupełnianie populacji ofiar oraz rozpoczęcie programów hodowli w niewoli. Dzięki tym wysiłkom, liczebność populacji wzrosła do 326 osobników do 2012 roku.

Ryś iberyjski wyróżnia się swoimi charakterystycznymi cechami: krótką sierścią z żółtawymi plamami, uszami zakończonymi pędzelkami oraz krótkim ogonem. Głównie poluje na europejskiego królika, ale wciąż staje w obliczu zagrożeń takich jak niszczenie siedlisk, wypadki drogowe, nielegalne polowania oraz choroby takie jak myksomatoza i krwotoczna choroba królików.

Inicjatywy ochronne okazały się kluczowe. Ryś iberyjski jest teraz w pełni chroniony i figuruje jako gatunek zagrożony na Czerwonej Liście IUCN. Wysiłki ochronne obejmują przywracanie siedlisk, hodowlę w niewoli oraz ponowne wprowadzanie gatunku do środowiska naturalnego. Programy reintrodukcji odniosły sukces, z nowymi populacjami założonymi w różnych częściach Hiszpanii i Portugalii. Jednak badania genetyczne ujawniają niską różnorodność genetyczną w gatunku, prawdopodobnie z powodu wcześniejszej fragmentacji i izolacji populacji.