Mewa srebrzysta

Występowanie

Zamieszkuje całą półkulę północną, w zależności od podgatunku:

• Larus argentatus argentatus – od Danii poprzez Półwysep Skandynawski i północną Rosję po Półwysep Kolski na wschodzie. Zimuje głównie w północnej i zachodniej Europie.

W Polsce gnieździ się nielicznie od 1968 roku w całej niżowej części kraju. Obecnie kolonie występują głównie na płaskich dachach budynków i na betonowych powierzchniach nad wodą w większych miastach polskiego wybrzeża. Podczas przelotów mewa ta licznie pojawia się na wybrzeżu, a sporadycznie również w głębi kraju np. środkowym odcinku Wisły. Jej zasięg stopniowo się poszerza. Liczebność rosła do początku lat 90. W czasie tej kolonizacji część drapieżników, w tym norki, nauczyły się wyszukiwać i plądrować jej gniazda wyjadając młode i jaja, co spowodowało, że nie spotyka się już prawie jej gniazd w siedliskach naturalnych.

• Larus argentatus argenteus – Islandia, Wyspy Owcze, Wyspy Brytyjskie oraz wybrzeża Europy Zachodniej od zachodniej Francji po zachodnie Niemcy. Zimuje na Półwyspie Iberyjskim.
• Larus argentatus smithsonianus – Ameryka Północna. Zimuje na wybrzeżach Ameryki Środkowej.

Systematyka sporna. Niektórzy wydzielają poszczególne podgatunki w osobne gatunki, a inni włączają w gatunek wszystkie podgatunki mewy żółtonogiej (Larus fuscus) oraz mewy białogłowej (Larus cachinnans). Zasadniczo w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat gatunek poszerzył swój zasięg i liczebność. Zaczął pojawiać się w południowej Skandynawii, krajach bałtyckich, na południu Francji, sięgając jezior szwajcarskich. Przypisuje się to wykorzystywaniu przez ptaki tego gatunku odpadków z floty rybackiej.

Charakterystyka

Cechy gatunku

To najliczniejszy gatunek dużej mewy. Wyraźny jedynie dymorfizm wiekowy. U osobników dorosłych w szacie godowej grzbiet i skrzydła popielate, końce skrzydeł czarne z białymi plamkami, reszta ciała biała. Głowa również jest w całości biała, jednak w szacie spoczynkowej pojawia się mniej lub bardziej wyraźne "strychowanie" - czyli szare zabarwienie końcówek piór nadające głowie pstry wygląd. Dziób mocny, żółty z czerwoną plamką na żuchwie. Czarne lotki na końcach skrzydeł mają białe czubki. Żółta tęczówka z żółtą lub rzadziej pomarańczową obrączką powiekową. Osobniki młodociane białe z brązowym deseniem, gęstszym na wierzchu ciała, brązowym grzbietem o piórach biało obrzeżonych. Dziób brązowy, nogi cieliste. Z wiekiem przybywa barwy popielatej na grzbiecie i skrzydłach, a zanika brązowy deseń. Ostateczne ubarwienie osiągają w 4. roku życia. Razem w ciągu swojego rozwoju przybiera do 10 szat. Samiec i samica są prawie tak samo ubarwione. Część populacji zachodnioeuropejskich jest osiadła, pozostałe, zwłaszcza północnoeuropejskie, są wędrowne. Potrafią pokonać długie podróże na południe. Zarówno wielkość, jak i ubarwienie mewy srebrzystej są zmienne i zależą od pochodzenia. Dlatego też popielatoszary grzbiet i skrzydła mogą być u innych populacji tak ciemne jak u mewy żółtonogiej. Jaśniejsze łapy mają ptaki z Europy Zachodniej i Skandynawii. L. a. argentatus ma różowe nogi, pozostałe żółte. Zasadniczo mewy tundrowe są największe, najciemniejsze, o najpotężniejszym dziobie, podczas gdy L. a. argenteus najbledsze i najmniejsze.

Podobne mewy popielate i żółtonogie też mają białe plamki na końcach lotek, ale ich układ jest inny. Dużo większa od gołębia i mewy pospolitej, choć bardzo podobna do niej.

Głos

Mewy srebrzyste krzyczą jak mewy żółtonogie, choć ich skwir jest donioślejszy i głośny "kiija-kija-kia-kjaa-kjau".

Wymiary średnie

• Długość ciała ok. 55–68 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 130–150 cm
• Masa ok. 600–1500 g

Biotop

Brzegi mórz (w tym wewnętrzne), ujścia rzek i wyspy w ich nurcie i duże jeziora, zbiorniki zaporowe i stawy hodowlane, również śródlądowe. Lęgnie się na piaszczystych lub skalistych plażach lub słabo porośniętych obszarach.

Okres lęgowy

Gniazdo

Mewy przylatują na lęgowiska w marcu lub kwietniu. Zaraz po odbyciu, dość groteskowo wyglądających, toków zabierają się za budowę gniazd. Mewa srebrzysta tworzy kolonie lęgowe na różnego typu wybrzeżach. Liczą one od kilkunastu do kilku tysięcy par. Im liczniejsza kolonia, tym częściej dochodzi w niej do aktów kanibalizmu w stosunku do piskląt innych par. Gniazdo lokują na płaskich wybrzeżach wśród kęp traw, na nadbrzeżnych skałach oraz wśród trzcin nad jeziorami. Obserwuje się jednak lęgi również na dachach domów. Wysłane są materiałem roślinnymi, a czasem na gruncie ma formę kopca. Ptaki te są monogamiczne.

Jaja

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu 1–3 oliwkowozielonych jaj w ciemne plamki.

Wysiadywanie i dorastanie

Jaja wysiadywane są przez okres 23–29 dni przez obydwoje rodziców. Młode opuszczają gniazdo po 2–3 dniach po wykluciu. Pokarm przynoszą rodzice. Pisklęta umieją latać w wieku 7 tygodni. Pierwszy lęg wyprowadzają w wieku 3–7 lat. Od lipca ptaki zaczynają latać nad wybrzeżami, siadają na wydmach i towarzyszą płynącym statkom. Zimą młode ptaki przemieszczają się w głąb lądu.

Pożywienie

Wszystkożerna. Pokarm zwierzęcy, m.in. płazy, ryby, ssaki, i odpadki. Kradną jaja i pisklęta innych ptaków np. innym mewom, kaczkom i rybitwom, a także jagody. Ich żarłoczność jest tak duża, że mogą zjadać pisklęta z sąsiednich lęgów w kolonii, a nawet swoje własne.

Szybując w locie patrolowym wypatrują wyrzuconych na brzegach skorupiaków, jeżowców i padliny. W mule i błocie znajdują małże, które zjadają razem ze skorupkami, lub zrzucają je z wysoka by się roztrzaskały o twarde podłoże. Brodzą też w płytkiej wodzie. Potrafią rzucać się z wysokości 5 metrów w wodę i nurkować na kilkadziesiąt centymetrów. Gdy pływa, zdobycz chwyta z powierzchni wody lub zanurzając głowę. Może też łapać owady w locie. Szuka pokarmu też w pobliżu płynących kutrów rybackich. Zimą, gdy brakuje pokarmu, chętniej odwiedza wysypiska śmieci. Rzadziej spożywa pokarm roślinny. Skład diety jest uzależniony zatem od zasobów i pory roku.