Kościół św. Jerzego, Pathanamthitta

Mylapra Valiyapalli lub Kościół Prawosławny św. Jerzego, Mylapra, zwany Chakkittayil palli to centrum pielgrzymkowe znajdujące się w wiosce Mylapra, w indyjskim stanie Kerala. Rok 52 n.e. jest bliski społeczności chrześcijańskiej w Kerali, ponieważ jest to data, kiedy apostoł Tomasz przedstawił Ewangelię ludziom w Indiach. Założył on siedem kościołów i jedną kaplicę, zanim wyruszył w inne miejsca. Budynki te nie przetrwały naporu czasu, a najsłynniejszy z nich, znajdujący się w Nilackal na wzgórzach, zniknął, gdy kwitnące miasto zostało opanowane przez bandytów. Jednak ludzie trzymali się nowej wiary i wielu z nich uciekło do odległych miejsc na północy i południu, gdzie przez wieki wyznawali ją w prowizorycznych szopach. Kościoły były nieliczne, więc ludzie przemierzali kilometry, aby uczestniczyć w nabożeństwach. Mieszkańcy Mylapry uczestniczyli we mszy, wcześniej w Thumpamon lub Omalloor, a później w Makamkunnu. Ale nawet to było zbyt daleko dla większości ludzi, więc tutejsi mieszkańcy postanowili zbudować własny kościół.

W ciągu około stu pięćdziesięciu lat cerkiew prawosławna św. Jerzego znajdowała się w sześciu miejscach. Budynek poświęcony w 2004 roku był siódmym z kolei. Początkowo były to prowizoryczne szopy, stawiane naprędce, aby pomieścić parafian, a pierwsza została zbudowana w Konnakote, gdzie obecnie znajduje się Sala Braci. Różnica zdań sprawiła, że jedna z grup postanowiła wybudować nową szopę na własny użytek. Kapłani z rodziny Thengumthara przychodzili tam, aby odprawiać nabożeństwa. Jednak tajemniczy pożar spalił szopę i zmusił parafian do szukania nowego miejsca. Wtedy to Potha Varkey podarował ziemię, na której stoi obecnie kościół, wszystkim 64 członkom kościoła i nowym, którzy do niego dołączyli. Wcześniej na tej ziemi działała olejarnia, dlatego kościół ten zawsze był znany jako "chakittayilpally". Kiedy z czasem ten czwarty kościół popadł w ruinę, użyto cegieł laterytowych i wapna do budowy trwalszego budynku po prawej stronie drogi. Już w 1891 roku Geevarghese Mar Grigorious z Parumali położył kamień węgielny pod stały budynek nieco na północny wschód od tego laterytowego budynku i wkrótce parafianie mogli odprawiać nabożeństwa w tym szóstym kościele.

Kościół ma kaplice w Mundukottackal, Idakkara, Mannapuzha i Valiyenthi. Cmentarz kościelny nie jest wystarczająco duży, aby pomieścić większy cmentarz, dlatego zbudowano w tym celu skarbiec. Bardzo popularną częścią kościoła jest przydrożny krzyż u podnóża wzgórza. Istnieje przekonanie, że podróżny nie spotka się z nieszczęściem, ale wróci do domu cały i zdrowy, jeśli zatrzyma się na chwilę, by pomodlić się przy krzyżu. W godzinach porannych często ustawia się tam kolejka pojazdów, które czekają na złożenie ofiary. Autobusy, ciężarówki, samochody, dwu- i trzykołowe pojazdy zatrzymują się, aby odmówić modlitwę i złożyć ofiarę. Pielgrzymi z Sabarimali niezmiennie zatrzymują się, aby złożyć ofiarę. Jest to rzeczywiście widok, który chwyta za serce.