Bączek zwyczajny

Bączek zwyczajny, znany również jako bączek pospolity, to uroczy ptak brodzący należący do rodziny czaplowatych (Ardeidae). Jego naukowa nazwa, Ixobrychus minutus, pochodzi od greckich słów oznaczających "roślinę trzcinopodobną" oraz łacińskiego "mały". Ten niewielki ptak występuje na rozległych obszarach obejmujących Afrykę, środkową i południową Europę, zachodnią i południową Azję oraz Madagaskar. Podczas zimy niektóre osobniki migrują do Afryki i południowej Azji, natomiast ptaki z tropikalnych regionów zazwyczaj pozostają na miejscu przez cały rok. Spotkanie bączka poza jego zwykłymi obszarami lęgowymi jest dość rzadkie.

Bączek zwyczajny został po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1766 roku i ma trzy uznane podgatunki: I. m. minutus, I. m. payesii i I. m. podiceps. Wcześniej bączek australijski (I. dubius) oraz wymarły obecnie bączek nowozelandzki (I. novaezelandiae) również były rozważane jako podgatunki. Jest to najmniejsza czapla gniazdująca w Europie, łatwo rozpoznawalna dzięki swojemu kompaktowemu rozmiarowi, długiemu dziobowi i grubemu karkowi. Samce i samice mają różne wzory kolorystyczne oraz jasne plamy na skrzydłach.

Bączek zwyczajny jest objęty Porozumieniem o ochronie wędrownych ptaków wodnych Afryki i Eurazji, co podkreśla jego znaczenie w ekosystemie. Ptaki te są zazwyczaj aktywne o świcie i zmierzchu oraz preferują samotny tryb życia. Żywią się rybami, płazami i owadami, polując w gęstych trzcinowiskach. Wiosną samce zajmują swoje terytoria głębokimi zawołaniami, a pary zazwyczaj pozostają razem przynajmniej przez jeden sezon lęgowy. Budują gniazda nad wodą w gęstej roślinności, składając 5–6 jaj w jednym lęgu. Inkubacja jaj trwa 17–19 dni, a pisklęta są gotowe do opuszczenia gniazda po 25–30 dniach.

W Europie bączki zwyczajne są ptakami wędrownymi. Przybywają na swoje tereny lęgowe od połowy kwietnia i wracają do Afryki w sierpniu i wrześniu. Europejscy osobnicy mogą migrować aż do Wschodniego Przylądka i Transwalu.