Hubarka bengalska

Bengalski florikan, znany również jako bengalska dropia, to krytycznie zagrożony ptak występujący na subkontynencie indyjskim, w Kambodży i Wietnamie. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju Houbaropsis. Samce bengalskiego florikana wyróżniają się czarnym upierzeniem, smukłym grzebieniem i długimi piórami ozdobnymi, podczas gdy samice są większe i mają żółtobrązowe ubarwienie. Te ptaki na ogół są ciche, ale mogą wydawać charakterystyczne dźwięki, gdy są zaniepokojone lub podczas swoich rytuałów godowych.

Preferują otwarte, wysokie trawy z rozproszonymi krzewami, zwłaszcza określone gatunki traw. Niestety, ich siedliska kurczą się wskutek działalności rolniczej i kłusownictwa, co prowadzi do dramatycznego spadku ich liczebności. Właśnie dlatego zostały umieszczone na Czerwonej Liście IUCN jako gatunek krytycznie zagrożony. Aby przeciwdziałać temu zagrożeniu, w Indiach, Kambodży i Nepalu podejmowane są różnorodne działania na rzecz ochrony tych ptaków i ich siedlisk.

W Indiach bengalskie florikany można spotkać w wybranych parkach narodowych i rezerwatach przyrody, jednak ich populacja w Azji Południowej jest zatrważająco niska. W Kambodży są głównie spotykane w prowincji Kampong Thom, gdzie wdrażane są projekty ochronne mające na celu zachowanie ich siedlisk. W Nepalu te ptaki występują głównie w obszarach chronionych, a tamtejsze populacje utrzymują się na stałym poziomie, chociaż niektóre nadal podlegają spadkowi.

Aby pomóc w ratowaniu bengalskiego florikana, eksperci zalecają zrównoważone praktyki zarządzania ziemią, takie jak kontrolowane wypalanie, selektywne zbieranie trawy i drewna oraz tworzenie rezerwatów. Podejście uwzględniające ekologię krajobrazu jest uważane za kluczowe do skutecznej ochrony zarówno gatunku, jak i jego trawiastych siedlisk.