Kukang

Loris powolny to uroczy, nocny ssak naczelny, występujący w Azji Południowo-Wschodniej i sąsiednich regionach. Choć dawniej uważano je za jeden gatunek, naukowcy obecnie rozróżniają co najmniej osiem odrębnych gatunków, w tym lorisa powolnego z Sundy, lorisa powolnego bengalskiego i lorisa karłowatego. Jedną z ich najbardziej fascynujących cech jest ich toksyczny zgryz, wywodzący się z gruczołu na ich ramieniu – unikalny mechanizm obronny w świecie zwierząt. Te małe stworzenia są łatwo rozpoznawalne dzięki swoim charakterystycznym wzorom kolorystycznym, dużym oczom i specjalnemu uchwytowi, który pomaga im trzymać się gałęzi w sposób przypominający szczypce.

Trudności w zrozumieniu historii ewolucyjnej lorisów powolnych wynikają z ubogiego zapisu kopalnego i niespójnych wyników badań molekularnych. Poruszają się powoli i cicho, co pomaga im unikać drapieżników. Choć największym zagrożeniem są dla nich ludzie, mają również kilku naturalnych drapieżników, takich jak węże, orły i orangutany. Loris powolny komunikuje się głównie poprzez znakowanie zapachowe i rozmnaża się powoli, z matkami noszącymi swoje młode lub pozostawiającymi je bezpiecznie na gałęziach.

Niestety, wszystkie gatunki lorisów powolnych są wymienione jako "Wrażliwe" lub "Zagrożone" na Czerwonej Liście IUCN. Główne przyczyny to niszczenie siedlisk i nielegalny handel dzikimi zwierzętami. Zmagają się z dużymi zagrożeniami ze strony fragmentacji siedlisk oraz nieustannego popytu na nich jako zwierzęta domowe i do użycia w tradycyjnej medycynie. Pomimo przepisów chroniących je, lorisy powolne są nadal otwarcie sprzedawane na rynkach zwierząt i przemycane przez granice.

Anatomicznie, lorisy powolne wyróżniają się kilkoma unikalnymi cechami. Ich toksyczny zgryz, specyficzna struktura zębów i adaptacje do życia na drzewach stanowią wyjątkowe przystosowania. Są wszystkożerne, jedzą różnorodną dietę obejmującą owady, owoce, soki drzew i inne rośliny. Ich jadowity zgryz jest szczególnie rzadki wśród ssaków i służy jako skuteczna obrona przed drapieżnikami i rywalami.

Działania ochronne dla lorisów powolnych koncentrują się na przeciwdziałaniu utracie siedlisk, egzekwowaniu przepisów dotyczących handlu oraz podnoszeniu świadomości na temat nielegalnego handlu dzikimi zwierzętami. Handel dzikimi zwierzętami jest znaczącym zagrożeniem, prowadzącym do wysokiej śmiertelności podczas transportu i poważnych problemów zdrowotnych dla tych, które przeżyją. Wiele osób błędnie uważa, że lorisy powolne są dobrymi zwierzętami domowymi, nie zdając sobie sprawy z trudności w ich opiece i niebezpieczeństwa wynikającego z ich toksycznego jadu. Aby zapewnić przetrwanie lorisów powolnych, kluczowa jest ochrona ich naturalnych siedlisk i ograniczenie praktyk nielegalnego handlu.