Papilio demoleus

Opis

Przeciętny osobnik P. demoleus ma skrzydła rozpiętości do 80 do 100 mm. Górna część skrzydeł ma kolor czarny. Skrzydła przednie są czarne. Na ich zewnętrznej krawędzi jest łańcuch żółtych plam. Obok odwłoku są cztery łańcuchy małych żółtych plam. Istnieje kilka innych żółtych plam na reszcie skrzydła. Spód ciała jest bardzo podobny do wierzchu. Obok odwłoku znajdują się cztery żółte linie. Tylne skrzydła P. demoleus są czarne. Ich krawędź jest linią falistą. Obok odwłoku skrzydło jest ozdobione przez żółte wzory. Skrzydło jest zdominowane przez szeroki zespół żółtych kolorów. Ten zespół zawiera duże wzory w kształcie oczu. Na zewnętrznej krawędzi znajduje się pięć żółtych plam. Na końcu wewnętrznej krawędzi widoczny jest okrągły czerwony punkt. Na spodniej stronie skrzydeł wszystkie znaki żółte są większe, niż znaki na głowie. Obok ciała znajduje się żółty obszar z czarnymi liniami. W środku skrzydła są niebieskie i pomarańczowe plamy.

Ciało jest czarne, ale spód motyla jest żółty.

Występowanie

Oman, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Arabia Saudyjska, Kuwejt, Bahrajn, Katar, Iran, zachodni i prawdopodobnie wschodni Afganistan i zachodni Pakistan, Nepal, Indie, Sri Lanka, południowe Chiny (włączając prowincje Hajnan, Guangdong), Tajwan, Japonia (bardzo rzadko), Andamany, Mjanma, Tajlandia, Kambodża, Filipiny, Malezja, Singapur, Indonezja (Kalimantan, Sumatra, Sula, Wyspy Talaud, Flores, Alor i Sumba), Papua-Nowa Gwinea i Australia (włączając wyspę Lord Howe). Poprzednio nieobecny na Borneo, jest teraz jednym z najbardziej powszechnych pazików na Sabah i Sarawak na Malezyjskiej wyspie Borneo, Kalimantan (indonezyjska wyspa Borneo) oraz na Brunei. W marcu 2004 został odkryty na Dominikanie, a w 2006 roku odkryto, że opanował Portoryko. Został także odkryty na Jamajce.

Status

Bardzo często spotykany. Jest to prawdopodobnie najbardziej rozpowszechniony pazikowaty na świecie.

Siedliska

Zasięg występowania motyla dowodzi jego zdolności tolerancji i przystosowania się do różnych środowisk. Można go spotkać na sawannach, polach uprawnych, ogrodach, lasach iglastych i liściastych. Ulubione siedliska tego motyla to strumyki i koryta rzek.

W Indiach najczęściej występuje na równinach, ale jest także spotykany na wzgórzach i półwyspach Indii oraz do wysokości 2 kilometrów w Himalajach. Jest powszechny w ogrodach miejskich. Można go również napotkać na zalesionych obszarach.

Zwyczaje

Motyl ten często buszuje na ziemi, a także przelatuje z kwiatu na kwiat. Wygrzewa swoje szeroko otwarte skrzydła przesiadując na pękach trawy, ziół i ogólnie porusza się metr powyżej ziemi, nawet w pochmurne dni. Polega na szybkości swojego lotu, aby w razie zagrożenia uciec.

Jest interesującym motylem, ponieważ posiada wiele różnych sposobów latania. Podczas chłodnego poranka lot jest powolny. W trakcie dnia motyl lata szybko, prosto i nisko nad ziemią. Podczas cieplejszych pór dnia znajduje schronienie w wilgotnych grządkach, gdzie pozostaje w bezruchu, jeśli nie jest niepokojony przez inne zwierzęta bądź ludzi – z wyjątkiem okazjonalnych podmuchów wiatru.

Jet także częstym gościem w ogrodach, gdzie częściej przylatuje do kwiatów mniejszych ziół, niż do wszechobecnych lantan z obfitością kwiatów. Może być też spotykany wśród roślin uprawnych.

Podczas odpoczynku motyl zamyka skrzydła i chowa przednie skrzydła pomiędzy tylne.

Galeria cyklu życiowego

Jest szczególnie aktywny podczas oraz po okresie monsunowym. Kiedy motyl jest coraz starszy żółte wzory na skrzydłach zmieniają się w pomarańczowe.

Jaja

Samica przemieszcza się szybko z rośliny na roślinę, składając po jednym jajku za każdym razem na szczycie liścia, który przytrzymuje nieruchomo swoimi nóżkami, a następnie odlatuje po złożeniu jajka. Jajeczko jest okrągłe i ma jasno żółty kolor. Na wierzchołku zapłodnionych jajek pojawia się czerwony znak.

Larwa

Nowo wykluta gąsienica pozostaje na środku górnej warstwy liścia. W pierwszych kilku stadiach rozwoju gąsienicy przypomina ona odchody ptaków, co pomaga jej zakamuflować się przed drapieżnikami, podczas gdy jest widoczna na otwartych przestrzeniach. Gąsienice są koloru żółto-oliwkowo zielonego z białą spiralną obwódką. Na ósmym i dziewiątym segmencie gąsienicy jest biały znak, który przypomina z wyglądu kwas moczowy z odchodów ptaków.

Wraz z rozwojem gąsienicy, znak ten znika. Gąsienice stają się całkowicie jasnozielone z białą półokrągłą obwódką. Dodatkowa czarna obwódka wykształca się na czwartym i piątym segmencie z dwoma czarnymi i dwoma błękitnym kropkami.Ósmy i dziewiąty segment, który we wcześniejszym etapie rozwoju posiadał kamuflaż, teraz wykształcił brązową i białą obwódkę. Na tym etapie rozwoju gąsienice są zmuszone przebywać w bezpiecznych miejscach.

Pasożytnictwo

Pomimo kamuflażu na dwóch etapach rozwoju, niektóre gąsienice są znajdowane przez pasożytnicze osy, które znoszą na nich dziesiątki jaj. Larwy pasożytniczej osy zjadają gąsienicę od środka. Na początku organy witalne gąsienicy unikają zniszczenia, lecz gdy gąsienica jest gotowa do przepoczwarzenia wszystkie kluczowe organy są zjadane. Niedługo potem gąsienica przepoczwarza się i pasożyty opuszczają poczwarkę zabijając ją.

Poczwarka

Poczwarka jest koloru jasnozielonego i nie posiada żadnych wzorków. Posiada ona dwie wypustki na przodzie głowy oraz jeden na tułowiu. Przypomina poczwarkę Papilio polytes. Jedyną różnicą jest to że, poczwarka Papilio polytes posiada głębsze wycięcie pomiędzy wypustkami a odwłok jest bardziej wystający po bokach, z małą kropką.

Położona na suchych obiektach, poczwarka ma skłonność do zmiany koloru na jasno szaro-brązowy oraz wykształca ciemnobrązowe i czarne prążki.

Rośliny, na których żerują larwy

Rośliny, na których żerują larwy Papilio demoleus to:

• limetka
• mandarynka
• drzewka cytrynowe
• Glycosmis pentaphylla
• Ruta graveolens
• Aegle marmelos
• Murraya koenigii
• Chloroxylon swietenia
• Kleiszcze smakowite
• Ber
• Acronychia pedunculata