Statue of Hercules

Posąg Herkulesa w Behistun znajduje się na górze Behistun w Iranie. Został odkryty w 1958 r. i jest jedyną zachowaną rzeźbą skalną z okresu panowania Seleucydów nad Płaskowyżem Irańskim, który trwał od ok. 312 r. p.n.e. do ok. 140/139 r. p.n.e.

Posąg został wyrzeźbiony w 148 r. p.n.e. i poświęcony w imię "Heraklesa Kallinikosa" przez namiestnika Seleucydów. Namiestnik Seleucydów wyrzeźbił go na cześć satrapy.

Herkules leży na platformie o długości 2 m i trzyma w lewej ręce miskę. Prawą rękę opiera na nodze. Posąg ma 1,47 m długości i jest przymocowany do góry. Według Matthew P. Canepy, kij Heraklesa jest wyrzeźbiony w reliefie "tak, jakby był podparty za nim". Forma steli przypomina stele Seleucydów, na których znajdowały się oficjalne inskrypcje z tego obszaru, przede wszystkim stelę z Laodycei w Medii, na której miejscowy urzędnik Seleucydów zapisał kopię dynastycznej inskrypcji kultowej władcy Seleucydów Antiocha III Wielkiego, którą wykonał dla swojej żony królowej Laodycei III.

Herkules z Bisotun został wyrzeźbiony przez rzeźbiarza, który nie był formalnie wykształcony w greckim stylu rzeźbiarskim. Według współczesnego historyka Rolfa Strootmana, projekt był bardziej irański niż grecki. W sztuce hellenistycznej Herakles rzadko jest przedstawiany z łukiem. Na płaskorzeźbie skalnej Herakles trzyma jednak łuk podobny do tych przedstawionych w inskrypcji z Behistun. Chociaż epitet boga był dość powszechny w religii greckiej, był on również odpowiedni dla irańskiego boga Wahrāma, z którym Herkules był utożsamiany. Posąg Herkulesa w Bisotun najprawdopodobniej świadczy o asymilacji greckiego boga Herkulesa z irańskim bogiem Wahrāmem w okresie Seleucydów, jednak nie jest to dowód jednoznaczny.

Płaskorzeźba mogła być częścią naiskosu, na co wskazuje znajdująca się w pobliżu pozostałość małej kolumny jońskiej, która ma taką samą wysokość jak kolumna ze świątyni Ateny Nike w Atenach.

Poniżej wyryto wersję aramejską, narysowaną "nieco jaśniej" niż wersja grecka. Canepa zauważa, że wskazuje to na to, iż fundator napisu "zamierzał umieścić to przesłanie, zarówno wizualnie, jak i językowo, w idiomie cesarskiej epigrafiki Seleucydów".

Głowa posągu była dwukrotnie kradziona, ale w 1996 r. została odzyskana. Obecna głowa jest repliką. Oryginalna głowa znajduje się w posiadaniu Organizacji Dziedzictwa Kulturowego, Rzemiosła i Turystyki.