Ruiju Myōgishō, Tenri

Ruiju myōgishō, zamiennie błędnie czytane jako Ruijū myōgishō, to japoński słownik z późnego okresu Heian. Tytuł, czasami skracany jako Myōgishō, łączy w sobie ruiju z Wamyō Ruijushō i myōgi z Tenrei Banshō Myōgi. W dodatkowych tytułach buddyjskich, takich jak Sanbō ruiju myōgishō, używa się słowa sanbō, ponieważ tekst został podzielony na części butsu, hō i sō.

Pochodzenie Ruiju myōgishō jest niepewne. Bailey stwierdza, że został on "skompilowany na początku XII wieku, przypuszczalnie przez kapłana". Kaneko uważa, że otrzymane wydanie pochodzi z końca XII wieku, ale oryginalna wersja została skompilowana około 1081-1100 roku n.e. Istnieją różne otrzymane teksty Ruiju myōgishō i kilka indeksów.

Podobnie jak inne wczesne słowniki japońskie, Ruiju myōgishō w znacznym stopniu zapożycza ze słowników chińskich, w szczególności z Yupian i Qieyun. Do zestawiania haseł znaków w chińskim Yupian zastosowano system 542 logograficznych rodników. Ruiju myōgishō redukuje je do 120 rodników, co jest jeszcze prostsze niż japoński system Shinsen Jikyō, który liczy 160 rodników.

Ruiju myōgishō zawiera listę ponad 32 000 znaków i związków. W hasłach podano zarówno zapożyczenia chińsko-japońskie on'yomi, jak i rodzime japońskie odczyty kanji kun'yomi, z użyciem chińskiej pisowni fanqie, Man'yōgana i katakany. Znaczenia są często ilustrowane cytatami z ponad 130 klasycznych tekstów chińskich i klasycznej literatury japońskiej. Cytaty te posiadają dwa rodzaje adnotacji kanbun, shōten dla tonów chińskich i akcentów japońskich oraz sporadycznie kunten dla wymowy japońskiej. "Wiele fragmentów w ogóle nie zawiera japońskich znaków" - mówi Bailey - "ale w całym dziele jest w sumie około 10 000 japońskich znaków". Chociaż należy zachować szczególną ostrożność ze względu na jego charakter komentarza, Ruiju myōgishō pozostaje standardowym japońskim źródłem informacji na temat wymowy epoki Heian.