Fakty o: Łasica pospolita
Łasica pospolita, łasica, łaska – gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych.
Występowanie i biotop
Łasica pospolita jest rozpowszechniona na półkuli północnej. Zamieszkuje większość Europy, znaczny obszar północnej Afryki i Azji oraz północną część Ameryki Północnej. Została introdukowana w Nowej Zelandii, na Malcie, Krecie, Azorach oraz prawdopodobnie na Wyspie Świętego Tomasza. Łasice występują w bardzo różnorodnych siedliskach: w lasach, na obszarach rolniczych, polach uprawnych, łąkach i pastwiskach, zaroślach nadrzecznych, żywopłotach, w górskich halach i lasach, na stepach, półpustyniach, preriach i wydmach nadmorskich. Żyją na wysokości od poziomu morza do przynajmniej 3860 m. Udokumentowano zmniejszanie się populacji łasicy na niektórych obszarach Europy. W Ameryce Północnej jest to gatunek o szerokim zasięgu występowania, ale uważany za dość rzadki. W Europie jest względnie pospolity, choć nieczęsto obserwowany. Średnia gęstość występowania wynosi od 1 do 7 na 100 hektarów. Gdy pożywienia jest dostatek może wzrosnąć lokalnie do 0,2–1,0 osobnika na hektar. Populacja zmienia się sezonowo i z roku na rok (czasami rosnąc nawet 10–krotnie) w zależności od dostępności małych gryzoni.
Wygląd
Długość ciała łasicy pospolitej wynosi do 28 cm (samce większe od samic). Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest dość spory, szeroki i puszysty. Podgatunek M. n. rixosa żyjący w Ameryce Północnej jest najmniejszym przedstawicielem rodziny. Ubarwienie letniej sierści na plecach jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białej sierści brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie sierść jest całkowicie biała (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).
Tryb życia
Łasica pospolita jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Podstawowym pokarmem łasicy są drobne zwierzęta, głównie myszy, które łowi w norach. Zjada także ptasie jaja, żaby, jaszczurki, drobne ptaki, czasem króliki. Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała).
Łasica pospolita gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych. Laktacja trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.
Podgatunki
Wyróżnia się kilkanaście podgatunków łasicy:
- M. nivalis allegheniensis
- M. nivalis boccamela
- M. nivalis campestris
- M. nivalis caucasica
- M. nivalis eskimo
- M. nivalis heptneri
- M. nivalis mosanensis
- M. nivalis namiyei
- M. nivalis nivalis – łasica pospolita
- M. nivalis numidica
- M. nivalis pallida
- M. nivalis pygmaea
- M. nivalis rixosa – łasica mała
- M. nivalis rossica
- M. nivalis russelliana
- M. nivalis stoliczkana
- M. nivalis tonkinensis
- M. nivalis vulgaris
Znaczenie
Na łasicę polują sowy i jastrzębie, lecz ze względu na dużą agresywność nie jest łatwą zdobyczą. We wczesnośredniowiecznej Europie oswojone łasice, łapiąc gryzonie, zastępowały tępione wówczas jako wcielenie zła koty.
Zagrożenia i ochrona
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka). W Polsce gatunek objęty częściową ochroną, obowiązuje między innymi zakaz umyślnego zabijania, okaleczania i chwytania.
Uzbekistan