Sarna syberyjska

Syberyjska sarna, znana również jako sarna wschodnia, przemierza dzikie tereny północno-wschodniej Azji, w tym obszary takie jak Syberia, Mongolia, Kazachstan, Kirgistan, Tybet, Półwysep Koreański i północno-wschodnie Chiny. Choć kiedyś była zaliczana do tej samej grupy co europejska sarna, obecnie uznawana jest za odrębny gatunek. Wyróżniono dwa podgatunki tej sarny: C. p. pygargus oraz C. p. tianshanicus.

Te sarny charakteryzują się średnim rozmiarem i można je rozpoznać po długich porożach oraz unikalnym ubarwieniu, które zmienia się w zależności od populacji i pory roku. Zazwyczaj żyją około 8-12 lat. Co ciekawe, samce mają większe poroża w porównaniu do swoich europejskich krewniaków. Historycznie ich zasięg był znacznie szerszy, ale nadmierne polowania ograniczyły ich siedlisko.

Syberyjskie sarny dobrze radzą sobie w strefach umiarkowanych, preferując lasy i stepy z wysoką, gęstą roślinnością. Ich dieta jest dość zróżnicowana i składa się z różnych roślin. Potrzebują pokarmów bogatych w sód i wilgoć, aby utrzymać odpowiednie nawodnienie. Sezon godowy przypada na sierpień i wrzesień. Samice saren mają fascynujący proces rozrodczy zwany diapauzą embrionalną, co oznacza, że opóźniają rozwój swoich embrionów. Po okresie ciąży trwającym 280-300 dni, zazwyczaj rodzą dwa młode.

Te sarny są dość terytorialne. Oznaczają swoje obszary za pomocą gruczołów zapachowych i komunikują się głosowo. Muszą być czujne, ponieważ są ofiarami drapieżników takich jak lampart amurski, ryś oraz tygrys. Pomimo wyzwań, z jakimi musiały się zmierzyć na przestrzeni lat, syberyjska sarna dobrze przystosowała się do swojego środowiska i wciąż fascynuje swoim unikalnym zachowaniem oraz cechami.