Wongaksa Pagoda, Seul

Pagoda Wongaksa to dziesięciopiętrowa marmurowa pagoda o wysokości dwunastu metrów, znajdująca się w centrum Seulu w Korei Południowej. Została zbudowana w 1467 roku jako część świątyni Wongaksa, którą król Sejo założył dwa lata wcześniej na miejscu starszej świątyni z okresu Goryeo-, Heungbok-sa. Świątynia została zamknięta i przekształcona w dom kisaeng przez króla znanego jako Yeonsan-gun, a za jego następcy, króla Jungjonga, miejsce to zostało przekształcone w biura rządowe. Przetrwała jedynie pagoda i stela upamiętniająca założenie Wongaksy. W miejscu świątyni powstały później domy mieszkalne. Podczas wojny Imjin w 1590 r. górna część pagody została rozebrana i leżała na ziemi u podnóża pagody aż do czasu, gdy w 1947 r. została zastąpiona przez amerykańskich inżynierów wojskowych.

W 1897 roku John McLeavy Brown, irlandzki doradca finansowy króla Gojonga, został upoważniony przez króla do przekształcenia tego terenu w pierwszy publiczny park w Seulu. Nazwał go Parkiem Pagody, taką samą nazwę nosił w czasie Ruchu 1 Marca 1919 roku. Dziś park jest znany jako Tapgol Park, a pagoda stoi w ochronnej szklanej gablocie. Nazwa w języku koreańskim oznacza dosłownie "dziesięciopiętrową kamienną pagodę z terenu świątyni Wongaksa".

Historycy sztuki uważają ją za jeden z najwspanialszych przykładów sztuki pagodowej z czasów dynastii Joseon. 12 grudnia 1962 r. pagoda została uznana za drugi skarb narodowy Korei. Z inskrypcji na górnej części pagody wiadomo, że została ona zbudowana w 1467 r. w trzynastym roku panowania króla Sejo.

Jest to jedna z niewielu pagód wykonanych z marmuru w Korei. Typowe koreańskie pagody są wykonane z granitu, materiału, którego na półwyspie jest pod dostatkiem. Cokół podtrzymujący pagodę jest trzypoziomowy, a jego kształt widziany z góry przypomina chiński znak 亞. Pierwsze trzy kondygnacje pagody nawiązują do kształtu podstawy, a kolejne siedem ma kształt kwadratów. Na każdej kondygnacji pagody wyrzeźbiono smoki, lwy, kwiaty lotosu, feniksy, buddów, bodhisattwów i Czterech Niebiańskich Królów. Pagoda, choć wykonana z kamienia, jest tak wyrzeźbiona, że wygląda, jakby była wykonana z drewna. Pagoda ma wsporniki, filary i zakrzywiony dach, które imitują konstrukcję drewnianej pagody.

Pagoda ta była wyraźnie wzorowana na pięknej pagodzie Gyeongcheonsa, która powstała w epoce Goryeo. Pierwotnie wzniesiona w 1348 r. w świątyni Gyeongcheon-sa na górze Busosan w Gwangdeok-myeon, Gaepung-gun, Gyeonggi-do, w 1907 r. została wywieziona do Japonii, a w 1918 r. powróciła do Korei i obecnie znajduje się w Muzeum Narodowym Korei.

Pierwszy szczegółowy opis pagody w języku angielskim, wraz z tłumaczeniem inskrypcji na steli, został opublikowany w 1915 r. przez uczonego misjonarza Jamesa Scartha Gale'a w Royal Asiatic Society Korea Branch's Transactions Vol. VI, part II:1-22 "The Pagoda of Seoul".