Wyjce

Występowanie i biotop

Podrodzina obejmuje gatunki szeroko rozprzestrzenione w Ameryce Środkowej i Południowej - od Meksyku do północnej Argentyny. Zamieszkują wilgotne lasy tropikalne.

Charakterystyka

Długość ciała 37–71,2 cm, ogona 51,5–80 cm; masa ciała samców 4,5–9,6 kg, samic 3,1–7 kg. Samce są większe i cięższe od samic. Ubarwienie płowe, rude lub czarne. Są aktywne podczas dnia. Większą część życia spędzają na drzewach, tworząc grupy rodzinne liczące kilkanaście osobników. Cechą szczególną jest bardzo głośne nawoływanie (wzmacniane przez rezonatory - worki krtaniowe, których kostne ściany zbudowane są z przekształconej kości gnykowej), słyszalne w promieniu kilku kilometrów. Wyjce należą do zwierząt wydających najgłośniejsze dźwięki. Ich wycie jest formą terytorializmu, demonstrowania swojej obecności przedstawicielom innych grup rodzinnych celem uniknięcia sporów przy spotkaniach na granicy zajmowanego terytorium.

Etymologia

• Alouatta: lokalna, południowoamerykańska nazwa dla wyjców.
• Mycetes: gr. μυκητης mukētēs – krzykacz. Gatunek typowy: Simia belzebul Linnaeus, 1766.
• Stentor: w mitologii greckiej Stentor (gr. Στεντωρ) był trackim heroldem w wojsku greckim pod Troją, słynnym z potężnego głosu który równał się sile głosu pięćdziesięciu mężczyzn. Gatunek typowy: Simia seniculus Linnaeus, 1760.

Podział systematyczny

Do podrodziny należy jeden rodzaj Alouatta – wyjec z następującymi gatunkami:

• Alouatta seniculus – wyjec rudy
• Alouatta arctoidea – wyjec niedźwiedzi
• Alouatta macconnelli – wyjec gujański
• Alouatta sara – wyjec boliwijski
• Alouatta nigerrima – wyjec amazoński
• Alouatta belzebul – wyjec rdzaworęki
• Alouatta discolor – wyjec nizinny
• Alouatta ululata – wyjec brzegowy
• Alouatta guariba – wyjec brązowy
• Alouatta caraya – wyjec czarny
• Alouatta palliata – wyjec płaszczowy
• Alouatta pigra – wyjec jukatański