Jerzyk alpejski

Alpejski jerzyk, dawniej znany jako Apus melba, to niezwykły ptak charakteryzujący się silnymi nawykami migracyjnymi. Te ptaki rozmnażają się w górskich regionach od południowej Europy po Himalaje, a zimy spędzają w południowej Afryce. Dzięki bardzo krótkim nogom, alpejskie jerzyki są doskonale przystosowane do trzymania się pionowych powierzchni. Spędzają większość życia w powietrzu, chwytając owady w locie, a nawet potrafią pić wodę podczas lotu.

Często mylone z dużymi jaskółkami lub oknówkami, alpejskie jerzyki należą do rzędu Apodiformes. Gniazdują w koloniach, wybierając szczeliny w klifach lub jaskinie na swoje gniazda, gdzie składają dwa lub trzy jaja. Te ptaki są bardzo lojalne wobec miejsc gniazdowania, wracając rok po roku do tych samych lokalizacji. Dobrze przystosowały się również do życia w miastach, często budując gniazda w starych budynkach.

Alpejskie jerzyki łatwo rozpoznać po większych rozmiarach, białym brzuchu i gardle. Mają krótki, rozwidlony ogon oraz długie, wygięte do tyłu skrzydła. Ich lot jest wolniejszy i bardziej potężny w porównaniu do innych jerzyków, a wydają charakterystyczne ćwierkające dźwięki. Młode alpejskie jerzyki wyglądają podobnie do dorosłych, ale mają pióra z jasnymi krawędziami.

Jedną z najbardziej niezwykłych cech alpejskich jerzyków jest ich zdolność do pozostawania w locie przez wyjątkowo długie okresy. Badania wykazały, że mogą pozostawać w powietrzu przez ponad sześć miesięcy bez lądowania. Naukowcy odkryli to, przymocowując elektroniczne znaczniki do ptaków, co wykazało, że niektóre osobniki mogą pozostawać w locie przez ponad 200 dni z rzędu. Ta niesamowita zdolność do wykonywania wszystkich życiowych funkcji podczas lotu czyni alpejskie jerzyki prawdziwymi mistrzami długotrwałego lotu.