Ksar Akil, Bejrut

Ksar Akil to stanowisko archeologiczne położone 10 km na północny wschód od Bejrutu w Libanie. Znajduje się około 800 m na zachód od źródła Antelias, na północnym brzegu północnego dopływu Wadi Antelias. Jest to duże schronisko skalne pod stromym wapiennym klifem.

Po raz pierwszy został zauważony przez Godefroy'a Zumoffena w 1900 r. i po raz pierwszy zbadany przez A. E. Daya w 1926 r. a następnie systematycznie badany przez J.G. Doherty'ego, S.J. i J.F. Ewinga, S.J. w latach 1937-1938 i ponownie w latach 1947-1948, a później przez Jacques'a Tixiera w latach 1969-1975, zanim badania przerwała libańska wojna domowa.

Wykopaliska wykazały obecność osadów okupacyjnych sięgających do głębokości 23,6 m, z jedną z najdłuższych sekwencji paleolitycznych przemysłów krzemiennych, jakie kiedykolwiek znaleziono na Bliskim Wschodzie. Pierwszy poziom o głębokości 8 m zawierał szczątki z okresu górnego Levallois-Mousterian z długimi i trójkątnymi płatkami litowymi. Poziom powyżej zawierał pozostałości z wszystkich sześciu etapów górnego paleolitu. W pierwszym etapie tego poziomu, na głębokości ok. 15,2 m poniżej poziomu odniesienia, znaleziono punkt Emireh, związany z żuchwą hominina Ksar Akil 2. Badania przeprowadzone przez Hooijera wykazały, że w późniejszych poziomach lewaluasko-mousterskich w faunie dominowały Capra i Dama, a także Stephanorhinus.

Zakłada się, że jest to jedno z najwcześniejszych znanych stanowisk zawierających technologie górnopaleolityczne, w tym obiekty kultury ahmerskiej. Artefakty odzyskane z tego stanowiska obejmują płatki Ksar Akil, główny typ narzędzi znalezionych na stanowisku, wraz z przekłutymi muszlami i wyszczerbionymi modyfikacjami krawędzi, które sugerują, że były one używane jako wisiorki lub paciorki. Wskazuje to, że mieszkańcy byli jednymi z pierwszych w Eurazji Zachodniej, którzy używali ozdób osobistych. Wyniki datowania radiowęglowego wskazują, że pierwsi ludzie mogli żyć w tym miejscu około 45 000 lat temu lub wcześniej. Obecność ozdób osobistych w Ksar Akil sugeruje zachowanie współczesnych ludzi. Znaleziska ozdób w tym miejscu są zbieżne z ozdobami znalezionymi w miejscach z późnej epoki kamiennej, takich jak Enkapune Ya Muto.

Miejsce to zostało uratowane przed zasypaniem szlamem z maszyn do produkcji żwiru w 1964 r. przez Departament Starożytności, jednak z powodu prac w kamieniołomach jego talus jest w większości nie do poznania, przysypany tonami ziemi.

Oprócz 10 zębów z jaskini Üçağızlı w południowej Turcji, Ksar Akil jest jedynym odkrytym do tej pory stanowiskiem ze szczątkami homininów z wczesnego górnego paleolitu i początkowego górnego paleolitu w Lewancie.