Wróbel skalny

Wróbel skalny, znany również jako wróbel petronia, to niewielki ptak z rodziny wróblowatych (Passeridae). Jest jedynym gatunkiem w rodzaju Petronia. Ptaki te doskonale przystosowały się do skalistych siedlisk w Europie, Afryce Północnej, Syberii oraz Chinach. Podczas gdy populacje zachodnie zazwyczaj są osiadłe, populacje azjatyckie migrują do cieplejszych regionów lub na niższe wysokości w okresie zimowym.

Wróbel skalny został po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1766 roku, a rodzaj Petronia został ustanowiony przez Johanna Jakoba Kaupa w 1829 roku. Istnieje siedem uznanych podgatunków, każdy charakterystyczny dla różnych regionów.

Pod względem wyglądu wróbel skalny przypomina wróbla domowego, ale różni się większym, bardziej stożkowatym dziobem i charakterystycznymi oznaczeniami. W szczególności ma żółtą plamę na gardle oraz na górnej części piersi. Te żółte oznaczenia są ważne w przyciąganiu partnerów i sygnalizowaniu statusu społecznego w okresie lęgowym. Śpiew tego ptaka jest głośny i chrapliwy.

Choć wróbel skalny rzadko pojawia się poza swoim zwykłym zasięgiem, czasami można go spotkać w miejscach takich jak Wielka Brytania. Jest to towarzyski ptak, który często żyje w pobliżu ludzkich osiedli, jeśli warunki środowiskowe są odpowiednie.

Wróble skalne gniazdują w szczelinach skał lub ścian, składając od czterech do pięciu jaj. Są głównie społecznie monogamiczne, a zarówno samce, jak i samice wykazują ornamentację, która wpływa na wybór partnera i role rodzicielskie. W rejonach alpejskich samice wykonują większość pracy związanej z karmieniem, podczas gdy w koloniach azjatyckich oboje rodzice dzielą obowiązki bardziej równomiernie. Samce z wyraźniejszą ornamentacją często są lepszymi rodzicami.

Ich dieta składa się głównie z nasion, jagód i bezkręgowców, ze szczególną predylekcją do gąsienic i koników polnych w okresie lęgowym, które również służą do karmienia młodych.