Wilk egipski

Egipski wilk, podgatunek afrykańskiego wilka złocistego, występuje w północnej, wschodniej i częściowo zachodniej Afryce. Początkowo znany jako szakal egipski, przez długi czas istniały kontrowersje dotyczące jego klasyfikacji — czy jest bliżej spokrewniony z szakalem złocistym, czy z wilkiem szarym. Ostatnie badania dowiodły, że jest odrębny od szakala złocistego, co doprowadziło do jego oficjalnej klasyfikacji jako wilk afrykański (Canis lupus lupaster).

Pod względem wyglądu, egipski wilk wyróżnia się spośród innych przedstawicieli wilków. Charakteryzuje się inną budową ciała, kształtem głowy, grubością futra, jak również dłuższymi nogami, specyficznie uformowanymi uszami i dłuższym ogonem. Jego futro jest ciemniejsze, a na piersi widnieje szersza, biała plama. W kontekście zachowań łowieckich, egipski wilk często poluje na większe zwierzęta, takie jak owce, kozy i bydło, w przeciwieństwie do wilka senegalskiego, który preferuje mniejszy łup, na przykład jagnięta.

Egipski wilk doskonale przystosowuje się do różnych siedlisk afrykańskich. Można go spotkać w regionach śródziemnomorskich, obszarach przybrzeżnych, terenach pagórkowatych, zaroślach, lasach sosnowych, lasach dębowych oraz sawannach Sahelu. Obserwowano go również w Parku Narodowym Djoudj w Senegalu, gdzie zazwyczaj jest samotnikiem i dominuje nad wilkiem senegalskim w rywalizacji o pożywienie.

Interesujące jest, że egipski wilk ma również znaczenie kulturowe. Głowa egipskiego boga Anubisa mogła być inspirowana właśnie nim, a nie szakalem złocistym. Pomimo wyraźnych cech i preferencji siedliskowych, status taksonomiczny egipskiego wilka nie jest powszechnie akceptowany. Niektórzy wciąż uważają go za podgatunek szakala złocistego.