Fakty o: Lemur katta
Lemur katta – gatunek ssaka z rodziny lemurowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Lemur.
Taksonomia
Rodzaj i gatunek po raz pierwszy opisał Karol Linneusz w 1758 roku w jego dziele Systema Naturae. Jako miejsce typowe autor wskazał Madagaskar (łac. Habitat in Madagascar).
Etymologia
Nazwa rodzajowa: łac. lemures, lemurum (tylko w liczbie mnogiej) – duchy, widma. Epitet gatunkowy: nazwa gatunkowa odnosi się do „kociego” wyglądu lemura katta
Cechy
- długi ogon (ponad 40 cm) z 13-15 białymi i czarnymi obrączkami.
- długość ciała bez ogona 35-50 cm
- masa ciała 2,5-5 kg
- ubarwienie popielate
- sierść gęsta i wełnista
Występowanie i pożywienie
Żyje w południowo-zachodniej części Madagaskaru, na otwartych, suchych i skalnych, rzadko na zalesionych terenach (tryb życia naziemny) tworząc grupy złożone z 5-20 osobników. Chroni się w jaskiniach. Owocożerny, zjada również liście i nasiona, a jedynie okazjonalnie owady.
Zachowanie
Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia.
Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które wczepiają się w futro na brzuchu matki i wiszą tam, nie krępując swobody jej ruchów, do ukończenia 2 tygodnia życia. Po tym okresie przechodzą na grzbiet rodzicielki i zostają tam do momentu osiągnięcia sprawności pozwalającej im poruszać się wraz z grupą. 30 do 50% młodych ginie przed osiągnięciem pierwszego roku życia. W niewoli odnotowano lemura katta żyjącego 25 lat. Zarówno samce jak i samice posiadają gruczoły nadgarstkowe wielkości około 1cm znajdujące się na wewnętrznej powierzchni przedramienia prawie 25 cm powyżej stawu nadgarstkowego. To cecha wspólna dla rodzajów Lemur i Hapalemur. Obie płcie posiadają również gruczoły w okolicy odbytu. Samce dodatkowo, gruczoły ramienne na górnej części klatki piersiowej. Służą one do znakowania terytorium i ustalania hierarchii. Znane są również walki z wykorzystaniem ogonów przesączonych zapachem z gruczołów nadgarstkowych oraz ramiennych, podczas których rywal eksponuje swój ogon machając nim w kierunku przeciwnika.
Ochrona
Gatunek ten, jak wszystkie Lemuridae spp. jest objęty konwencją CITES (załącznik I). Występuje na kilku obszarach chronionych, każdy z nich oferuje różny poziomy ochrony, w rezerwacie Mahafaly podjęto działania na rzecz ochrony in situ. W działania protekcyjne zaangażowani są mieszkańcy (również dzieci w wieku szkolnym). Ochrona podejmowana jest również w strefach peryferyjnych rezerwatu ze względu na duży wpływ na ekoturystykę oraz inne korzyści dla miejscowej ludności.