Widłogłówka

Lemury widłogłowe, znane również jako lemury widłokoronowe, to fascynujące prymaty z rzędu Strepsirrhini, występujące wyłącznie na Madagaskarze. Te wyjątkowe stworzenia należą do rodzaju Phaner i są łatwo rozpoznawalne dzięki dwóm charakterystycznym czarnym paskom biegnącym od oczu do tyłu głowy, gdzie się zlewają. Początkowo sklasyfikowane w rodzaju Lemur w 1839 roku, były przenoszone między różnymi rodzajami, zanim w 1870 roku John Edward Gray nadał im odrębny rodzaj. Przez długi czas znany był tylko jeden gatunek, ale w 2001 roku trzy podgatunki zostały podniesione do rangi pełnoprawnych gatunków. Naukowcy nadal prowadzą badania i mogą odkryć nowe gatunki, zwłaszcza w północno-wschodnim Madagaskarze.

Te lemury są jednymi z większych przedstawicieli rodziny Cheirogaleidae, ważących zazwyczaj około 350 gramów lub więcej. Są aktywne nocą, spędzając dni w dziuplach drzew lub gniazdach. W świecie lemurów widłogłowych panuje monogamia, a samice często przejmują dominującą rolę. Ich dieta składa się głównie z gumy drzewnej i innych wydzielin, a białka dostarczają im małe stawonogi. Niestety, niszczenie ich siedlisk ma negatywny wpływ na populacje tych lemurów. Trzy z czterech rozpoznanych gatunków są zagrożone, a czwarty jest uznawany za narażony. Szczęśliwie, są one chronione przed handlem komercyjnym na mocy Załącznika I CITES.

Proces klasyfikacji tych lemurów był dość fascynujący. Rodzaj Phaner został oficjalnie ustanowiony w 1870 roku, a z czasem identyfikowano nowe gatunki na podstawie różnic w kolorze, wielkości i proporcjach ciała. Trwające badania sugerują możliwość odkrycia jeszcze więcej gatunków. Co ciekawe, nazwa Phaner ma pewne humorystyczne powiązania z postaciami z brytyjskiej komedii.

Lemury widłogłowe są znane z unikalnych odgłosów i terytorialnego zachowania. Tworzą monogamiczne pary i mają wyspecjalizowaną dietę skoncentrowaną na gumach i sokach drzewnych. Ich naturalnymi drapieżnikami są sowy, węże i dzienne ptaki drapieżne. Trwają działania na rzecz ochrony tych lemurów, a gęstość ich populacji różni się w zależności od siedlisk. Od końca XX wieku są one chronione na mocy różnych umów ochronnych.