Batu Lintang camp, Kuching

Obóz Batu Lintang w Kuching, Sarawak na wyspie Borneo był japońskim obozem internowania w czasie II wojny światowej. Jego wyjątkowość polegała na tym, że przebywali w nim zarówno alianccy jeńcy wojenni, jak i cywilni internowani. Obóz, który działał od marca 1942 r. do wyzwolenia we wrześniu 1945 r. mieścił się w budynkach, które pierwotnie były koszarami Brytyjskiej Armii Indyjskiej. Pierwotny teren został powiększony przez Japończyków do około 50 akrów. Populacja obozu zmieniała się z powodu przemieszczania się więźniów między obozami na Borneo, a także z powodu śmierci więźniów. Maksymalne zaludnienie obozu wynosiło około 3000 więźniów.

Życie w obozie było ciężkie, zarówno jeńcy wojenni, jak i internowani byli zmuszeni znosić niedobory żywności, choroby, na które udostępniano niewiele lekarstw, pracę przymusową, brutalne traktowanie oraz brak odpowiedniej odzieży i pomieszczeń mieszkalnych. Spośród około 2000 brytyjskich jeńców wojennych przetrzymywanych w tym obozie ponad dwie trzecie zmarło w trakcie lub w wyniku niewoli. Budowa i obsługa tajnego odbiornika radiowego przez ponad 2,5 roku, od lutego 1943 r. do wyzwolenia obozu, podnosiła morale więźniów i pozwalała im śledzić postępy wojny. Odkrycie tego faktu groziło śmiercią.

Po bezwarunkowej kapitulacji Japonii 15 sierpnia 1945 r. obóz został wyzwolony 11 września 1945 r. przez australijską 9 Dywizję. W chwili wyzwolenia liczba mieszkańców obozu wynosiła 2 024, z czego 1 392 było jeńcami wojennymi, 395 cywilnymi internowanymi mężczyznami, a 237 cywilnymi kobietami i dziećmi. Wśród oficjalnych japońskich dokumentów znalezionych w obozie po jego wyzwoleniu były dwa "rozkazy śmierci". Oba opisywały proponowany sposób egzekucji każdego jeńca wojennego i internowanego w obozie. Pierwszy rozkaz, którego wykonanie zaplanowano na 17 lub 18 sierpnia, nie został wykonany; drugi miał nastąpić 15 września. Dzięki szybkiemu wyzwoleniu obozu można było zapobiec zamordowaniu ponad 2000 mężczyzn, kobiet i dzieci.

W lipcu 1948 r. przeniesiono tam kolegium nauczycielskie, które działa do dziś i jest najstarszą tego typu placówką w Malezji.