Nosacz sundajski

Nosacz sundajski, zwany także małpą długonosą lub "bekantanem" w Indonezji, to wyjątkowy ssak naczelny pochodzący z Borneo w Azji Południowo-Wschodniej. Ten nadrzewny gatunek jest łatwo rozpoznawalny dzięki swojemu dużemu nosowi, czerwonawo-brązowej sierści i długiemu ogonowi. Nosacz sundajski dzieli swoje siedlisko z orangutanem borneańskim i należy do monotypowego rodzaju Nasalis. Zalicza się do podrodziny Colobinae i ma dwa podgatunki: N. l. larvatus i N. l. orientalis.

Jako jedna z największych małp w Azji, nosacz sundajski cechuje się wyraźnym dymorfizmem płciowym, gdzie samce posiadają znacznie większe nosy niż samice. Żyją w grupach społecznych, które zazwyczaj składają się z jednego dorosłego samca, kilku samic i ich potomstwa, choć niektóre osobniki preferują życie samotne. Komunikacja wśród nosaczy sundajskich jest bardzo zaawansowana i obejmuje różne wokalizacje dostosowane do różnych sytuacji.

Ich dieta składa się głównie z owoców, liści, kwiatów, nasion i owadów, z preferencją dla określonych gatunków roślin. Niestety, nosacze sundajskie są zagrożone wyginięciem z powodu utraty siedlisk, spowodowanej wycinką lasów i ekspansją plantacji oleju palmowego, a także polowaniami w celach spożywczych i z powodu rzekomych właściwości leczniczych. Ich populacja znacznie zmniejszyła się w ostatnich latach.

Na Borneo trwają wysiłki na rzecz ochrony tych fascynujących stworzeń. Są one chronione przez różne przepisy prawne i można je znaleźć w kilku obszarach chronionych zarówno w Indonezji, jak i Malezji.

W kulturze indonezyjskiej nosacz sundajski jest czasami nazywany "małpą holenderską" lub "Holendrem" z powodu domniemanego podobieństwa do holenderskich kolonizatorów. Pomimo że przez niektórych uważane są za nieatrakcyjne, nosacze sundajskie zyskały popularność dzięki internetowym memom, co pomogło zwiększyć świadomość i wsparcie dla ich ochrony.