Hiena pręgowana

Występowanie

Afryka: Egipt, Sudan, Etiopia, Tanzania, Kenia, a także w zachodniej i środkowej Azji na Zakaukaziu, w Azerbejdżanie i wschodniej Gruzji.

Występuje na otwartych przestrzeniach, na których woda pitna jest dostępna w promieniu 10 km. Na terenach pustynnych nie jest spotykana. W terenie górzystym maksymalna wysokość, na której była odnotowana wynosiła 3300 m n.p.m. Jest to zwierzę nocne, spędzające dni w jamach, jaskiniach lub norach, które rozpoznać można dzięki zgromadzonym w pobliżu resztkom pożywienia, kościom i odchodom.

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1758 roku szwedzki przyrodnik Karol Linneusz w pierwszym tomie swojego dzieła Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis nadając mu nazwę Canis hyaena. Jako miejsce typowe pochodzenia holotypu Linneusz wskazał „Indie” (łac. Habitat in India); ograniczone przez Thomasa w 1911 roku do „gór Benná, w Laristanie, w południowej Persji” (tj. Lorestan, Iran). Jedyny przedstawiciel rodzaju hiena (Hyaena) który został opisany w 1762 roku przez francuskiego zoologa Mathurina Jacquesa Brissona.

Etymologia

• Hyaena: gr. ύαινα ýaina „hiena”; nazwa nadana z powodu szczeciniastej grzywy u hieny pręgowanej, podobnej do świńskiej, od υς ys „wieprz”; żeński przyrostek αινα aina.
• Euhyaena: ευ eu „całkiem, typowy”; rodzaj Hyaena Brisson, 1762.

Cechy gatunku

Długość ciała (bez ogona) 100–115 cm, długość ogona 30–40 cm, wysokość w kłębie 66–75 cm; masa ciała samców 26–41 kg, samic 26–34 kg. Umaszczenie zmienne, od jasno-szaro-żółtego do buro-szarego. Na bokach ciała ciemne pręgi, przechodzące miejscami w plamy. Na udach ciemne poprzeczne paski.

Długość jej włosów sięga 225mm, gdy na reszcie ciała jest to 50-75mm. Ubarwienie jest zmienne w zależności od pory roku. Nie występuje dymorfizm płciowy w rozmiarze i wadze osobników. Samice mają do trzech par sutków.

Odżywianie

Pożywieniem hieny pręgowanej jest wszelkiego rodzaju padlina i resztki ofiar innych drapieżników. Z braku padliny napada na stare lub chore małe ssaki, śpiące ptaki, gady i owady. Nie stroni też od owoców i warzyw. Aby uniknąć konkurencji z innymi padlinożercami składuje padlinę w norach.

Rozród

Dojrzałość płciową osiągają około 1 roku. Ciąża trwa około 90 dni; w miocie jest od 2 do 4 młodych. Młode rodzą się ślepe z zarośniętymi uszami. Oczy otwierają po 7-8 dniach. Okres laktacji trwa około 2 miesięcy. Samiec bierze udział w wychowiu młodych.

Zachowania

Gatunek jest strachliwy, w przypadku nieoczekiwanego zagrożenia chowa się lub przyjmuje pozycję udającą zmarłego osobnika i czeka aż przeciwnik odejdzie. Swoje terytorium oznacza mieszaniną odchodów i wydzieliny gruczołu przyodbytowego, która jest biała z powodu dużej zawartości Ca²⁺ i przez to dobrze zauważalna przez inne hieny. Występujące interakcje między osobnikami tego samego gatunku są nieliczne, częściej zauważalne u osobników młodych. Najczęstszą czynnością jest obwąchiwanie pyska i okolic odbytu oraz lizanie sierści. Swoje nastawienie do innych osobników Hyaena hyaena sygnalizuje pozycją ogona oraz grzywy.

Jest cichsza od Crocuta crocuta, nie wydaje charakterystycznych dźwięków przypominających śmiech.