Sambar sundajski

Jeleń jawajski, znany również jako sambar sundajski, to gatunek jelenia pochodzący z Indonezji i Timoru Wschodniego. Z czasem został on wprowadzony do różnych regionów na półkuli południowej. Istnieje siedem znanych podgatunków jelenia jawajskiego, z których każdy zamieszkuje inne obszary, takie jak Timor, Bali, Jawa oraz inne pobliskie wyspy.

Te jelenie są łatwo rozpoznawalne dzięki dużym uszom, kępkom włosów nad brwiami i charakterystycznym porożom w kształcie liry. Samce są zazwyczaj większe od samic, ważą od 152 do 160 kg, podczas gdy samice ważą około 74 kg. Ich futro jest szarobrązowe, a w przeciwieństwie do wielu innych gatunków jeleni, nowo narodzone cielęta jelenia jawajskiego nie mają plam.

Jeleń jawajski preferuje siedliska takie jak otwarte suche lasy, parki i sawanny. Dzięki interwencji człowieka przystosował się do różnych nowych środowisk na różnych wyspach i w różnych krajach. Są najbardziej aktywne wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Te społeczne stworzenia komunikują się za pomocą głośnych trąbiących dźwięków, szczególnie gdy wyczuwają niebezpieczeństwo.

Jeśli chodzi o ich dietę, jeleń jawajski głównie spożywa trawę, liście i opadłe owoce. Wszystkie potrzebne płyny czerpie z jedzenia, więc nie potrzebuje oddzielnych źródeł wody. Jego głównymi drapieżnikami są lamparty jawajskie, cyjony, krokodyle, pytony i warany z Komodo.

Sezon rozrodczy jelenia jawajskiego przypada na lipiec i sierpień. W tym czasie samce rywalizują o partnerki za pomocą wokalizacji i walk porożem. Samice zazwyczaj rodzą jedno lub dwa cielęta po 8-miesięcznej ciąży, zazwyczaj na wiosnę. Cielęta są odstawiane od matki w wieku około 6–8 miesięcy, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 3-5 lat. Jeleń jawajski może żyć od 15 do 20 lat zarówno na wolności, jak i w niewoli.