Płetwal błękitny

Płetwal błękitny, ssak morski z podrodziny fiszbinowców (Mysticeti), jest największym znanym zwierzęciem, jakie kiedykolwiek istniało. Te imponujące organizmy mogą osiągać długość do 29,9 metra i ważyć nawet 173 tony. Charakteryzują się długim, smukłym ciałem, które na grzbiecie ma odcienie szaro-niebieskie, a od spodu jest jaśniejsze. Naukowcy wyróżniają pięć podgatunków płetwala błękitnego, z których każdy ma swoje unikalne siedliska i preferencje pokarmowe.

Dawniej płetwale błękitne występowały niemal we wszystkich oceanach świata. Jednak ich liczebność dramatycznie spadła z powodu intensywnych polowań na tłuszcz pod koniec XIX wieku. W 1967 roku Międzynarodowa Komisja Wielorybnictwa zakazała wszelkich polowań na płetwale błękitne. Mimo to ich populacja pozostaje krytycznie niska, szacowana na około 10 000 do 25 000 osobników dzisiaj, co stanowi jedynie 3-11% ich liczby z 1911 roku.

Płetwale błękitne są łatwo rozpoznawalne dzięki swoim unikalnym cechom fizycznym. Posiadają długie, smukłe ciało, szeroką, płaską głowę, fiszbiny służące filtrowaniu pokarmu, rozszerzalne fałdy gardłowe oraz smukłe płetwy, w tym płetwę grzbietową i ogromną płetwę ogonową. Ich dieta składa się głównie z kryla, a ich wzorce migracyjne są dobrze znane. Płetwale błękitne mogą żyć od 70 do 90 lat, a samice osiągają dojrzałość płciową około 10 roku życia.

Niestety, płetwale błękitne stoją w obliczu wielu zagrożeń, takich jak kolizje z statkami, zaplątanie w sprzęt rybacki, hałas oceaniczny, zmiany klimatyczne i drapieżnictwo ze strony orki. W celu ich ochrony wdrażane są różnorodne środki. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje płetwale błękitne jako gatunek zagrożony, a ich ochrona jest zawarta w licznych międzynarodowych porozumieniach i przepisach krajowych.

Pomimo tych wysiłków, płetwale błękitne nadal napotykają znaczące wyzwania. Kontynuacja działań ochronnych jest niezbędna, aby zapewnić przetrwanie i odbudowę tego ikonicznego gatunku.