Eland

Wielka kudu, znana również jako kudu południowa lub antylopa kudu, to majestatyczne stworzenie przemierzające sawanny i równiny wschodniej oraz południowej Afryki. Należąca do rodziny wołowatych (Bovidae) i rodzaju Taurotragus, te antylopy są jednymi z największych na świecie. Dorosłe samce mogą osiągać do 1,6 metra wysokości w kłębie i ważyć nawet 942 kilogramy, podczas gdy samice są nieco lżejsze, ważąc od 500 do 600 kilogramów. Wielka kudu jest drugą co do wielkości antylopą na świecie, ustępując jedynie kudu wielkiej. Gatunek został po raz pierwszy opisany przez Petera Simona Pallasa w 1766 roku.

Głównie roślinożerne, te antylopy mają dietę składającą się z traw i liści. Zazwyczaj tworzą duże stada, czasem liczące do 500 osobników, choć nie są terytorialne. Rozwijają się w środowiskach z różnorodną roślinnością i komunikują się poprzez mieszaninę wokalizacji, postur ciała i zachowania znanego jako reakcja flehmen. Ludzie wykorzystują wielkie kudu do produkcji skóry, mięsa i mleka, a w niektórych regionach zostały nawet udomowione.

Rodzime dla kilku krajów afrykańskich, wielkie kudu niestety zniknęły z niektórych obszarów, takich jak Burundi. Pomimo tendencji spadkowej populacji, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je jako gatunek "najmniejszej troski". Fizycznie, samce są większe i mają spiralne rogi, co jest charakterystyczną cechą. Choć zazwyczaj poruszają się powoli, te antylopy potrafią skakać na imponujące wysokości, do 2,5 metra w pionie.

Wielkie kudu zamieszkują otwarte równiny i przedgórza, preferując półsuche regiony z krzaczastą roślinnością, unikając gęstych lasów i pustyń. Są częstym widokiem w różnych parkach narodowych i rezerwatach, takich jak Park Narodowy Krugera w RPA i Park Narodowy Serengeti w Tanzanii. Z natury wędrowne, są najbardziej aktywne o zmierzchu, poszukując pożywienia. Komunikacja w obrębie gatunku obejmuje szereg gestów, dźwięków i zachowań.

Zagrożenia takie jak utrata siedlisk i kłusownictwo stanowią znaczące wyzwania dla ich przetrwania. Jednak wysiłki na rzecz ochrony pomogły ustabilizować ich liczebność w krajach takich jak Namibia, Botswana i Zimbabwe. Co ciekawe, wielkie kudu są również hodowane dla ich mięsa i mleka, z udanym udomowieniem w miejscach takich jak RPA i Rosja. Znane są z łagodnego temperamentu, ale wymagają dużych obszarów do wypasu i dodatkowych zapasów żywności.