Mohun wielki

Występowanie

Azja: od północnych Indii do południowo-zachodnich Chin, Indochiny, Półwysep Malajski, niektóre wyspy Indonezji i zachodnich Filipin.

Odżywianie

Podstawowym pożywieniem mohunów wielkich są toczące drewno larwy chrząszczy, a także inne owady. Wykuwają je z drewna silnymi dziobami.

Morfologia

Jest no największy z dzięciołów Starego Świata. Długość ciała 45–50 cm; masa ciała 360–563 g.

Zarówno samce, jak i samice mają płowobrązowe gardła i szyje; samce mają czerwone „wąsy”. Młode przypominają ubarwieniem samice, ale są ciemniejsze, mają bardziej stonowane barwy i więcej jasnych plamek na spodzie ciała.

Okres lęgowy

W okresie lęgowym grupy rozpadają się na poszczególne pary. Ptaki drążą dziuple wysoko w pniach drzew – często martwych i butwiejących. Samica składa na nie wysłanym dnie dziupli 3 lub 4 jaja. Wysiadują je oboje rodzice, a później wspólnie opiekują się pisklętami i karmią je.

Zachowanie

Zbierają się w stada liczące około sześć osobników i przelatują z czubka jednego drzewa na drugi. Lecą powoli, nawołując gdaczącymi głosami. Ich lot nie jest falisty, jak u innych dzięciołów.

Podgatunki

Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia 3 podgatunki M. pulverulentus:

• M. p. mohun Ripley, 1950 – północne Indie, Nepal i północno-wschodnie Indie
• M. p. harterti Hesse, 1911 – północno-wschodnie Indie do południowo-zachodnich Chin, Indochiny i północny Półwysep Malajski
• M. p. pulverulentus (Temminck, 1826) – południowy Półwysep Malajski, wyspy: Borneo, Sumatra, Jawa, Balabac i Palawan

Autorzy Handbook of the Birds of the World nie uznają podgatunku mohun.