Roman House, Weimar

Dom Rzymski to budynek znajdujący się na skraju Parku przed Ilm w Weimarze. Od 1998 r. znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO jako część zespołu "Klasyczny Weimar".

Został zbudowany w latach 1791-1798 jako dom ogrodowy dla ówczesnego księcia Carla Augusta i jest wczesnym klasycystycznym budynkiem w Niemczech. Charakterystycznie wzorowana jest na świątyni rzymskiej. Inspirację do jej napisania Goethe przywiózł ze sobą z podróży do Włoch. Jego wyniosłe położenie na zachodniej stronie tego parku krajobrazowego umożliwia rozległy widok na dolinę rzeki Ilm rozciągającą się w tym miejscu na północ i południe.

Autorem projektu budynku był architekt z Hamburga Johann August Arens. Początkowo pracami budowlanymi kierował Goethe. Projekty wnętrz wykonał drezdeński architekt Christian Friedrich Schuricht. Johann Heinrich Meyer był również zaangażowany w artystyczne projektowanie pomieszczeń. Po śmierci Carla Augusta w 1828 r. domek letniskowy był rzadko zamieszkiwany. Od 1844 r. dom był własnością dziedzicznego Wielkiego Księcia Karola Aleksandra. Rysunek Friedricha Gilly'ego z lat 1797/98 przedstawia przejście od południa pod Domem Rzymskim z doryckimi kolumnami i fontanną, której autorem jest prawdopodobnie Martin Gottlieb Klauer Klauer wykonał nie tylko dekorację ścian na zewnątrz, ale także we wnętrzu. Grupa szczytowa zachodniego szczytu, która pierwotnie została wykonana przez niego według projektu Heinricha Meyera, została zastąpiona przez Petera Kaufmanna w 1819 r.

W 1922 roku, po abdykacji dziedzicznego Wielkiego Księcia Wilhelma Ernsta w 1918 roku w wyniku przegranej I wojny światowej, Dom Rzymski stał się własnością kraju związkowego Turyngii. W 1954 r. dom został przejęty przez NFG, który przeprowadził w nim gruntowne prace remontowe. Obecnie mieści się w nim muzeum otwarte dla zwiedzających, w którym prezentowana jest stała wystawa poświęcona historii weimarskiego Ilmpark. Od 2012 r. można oglądać cztery torsy postaci władcy świątyni z Tempelherrenhaus, wykonane przez Johanna Petera Kaufmanna jako kopie drewnianych oryginałów Martina Gottlieba Klauera. Jeden tors wciąż znajduje się na miejscu.