Dzioboróg abisyński

Dzioborożec abisyński, znany również jako dzioborożec północny, to fascynujący ptak pochodzący z Afryki, występujący głównie na północ od równika. Jest jednym z dwóch gatunków dzioborożców naziemnych, jego bliskim krewnym jest nieco większy dzioborożec południowy. Po raz pierwszy opisany w 1780 roku, ten ptak jest jedynym przedstawicielem swojego rodzaju, Bucorvus.

Dzioborożca abisyńskiego łatwo rozpoznać po czarnym upierzeniu na ciele oraz białych piórach lotnych. Jest również charakterystyczny dzięki nagiej, niebieskiej skórze wokół oczu i nadymającemu się obszarowi na szyi. Ptaki te wydają głęboki, donośny odgłos, który niesie się w ich siedliskach – zazwyczaj otwartych terenach, takich jak sawanny i skaliste regiony w północnej części Afryki Subsaharyjskiej.

Dzioborożce te są aktywne w ciągu dnia i mają zróżnicowaną dietę, składającą się z małych kręgowców, bezkręgowców oraz owoców. W okresie lęgowym gniazdują w dużych drzewach, a samica częściowo zamyka się w dziupli gniazdowej. Oboje rodzice są silnie zaangażowani w wychowywanie młodych, które pozostają z nimi nawet do trzech lat.

Niestety, dzioborożce abisyńskie stają w obliczu wielu zagrożeń, w tym utraty siedlisk, polowań i drapieżnictwa. Są również nosicielami różnych pasożytów i chorób. Niemniej jednak w niektórych kulturach ptaki te mają duże znaczenie kulturowe. Ze względu na presję wynikającą z niszczenia siedlisk i polowań, Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) klasyfikuje je jako gatunek narażony na wyginięcie.