National Park Village

Park Narodowy to małe miasteczko na Płaskowyżu Centralnym Wyspy Północnej w Nowej Zelandii. Znane również jako National Park Village, jest najwyżej położonym miastem w Nowej Zelandii, na wysokości 825 metrów. Jego nazwa pochodzi od położenia tuż przy granicy Parku Narodowego Tongariro, pierwszego parku narodowego Nowej Zelandii i jedynego parku narodowego od jego utworzenia w 1887 roku do 1900 roku. Z wioski roztaczają się wspaniałe widoki na góry Tongariro, Ngauruhoe i Ruapehu.

Miasto jest położone obok głównej linii kolejowej Wyspy Północnej i w pobliżu skrzyżowania autostrad stanowych nr 4 i 47, w połowie drogi między Raetihi i Taumarunui oraz 45 km na południowy zachód od południowego brzegu jeziora Taupō. W 20 minut można dojechać do największych w kraju pól narciarskich Whakapapa, a w 50 minut do Turoa na zboczach aktywnego wulkanu Mount Ruapehu. Na zachodzie znajduje się Park Narodowy Whanganui.

Miasto jest zarządzane przez Radę Okręgu Ruapehu. W okręgu National Park wybierany jest jeden radny, istnieje też National Park Community Board. Na poziomie krajowym National Park jest częścią elektoratu ogólnego Rangitīkei oraz elektoratu Te Tai Hauāuru Māori.

Główną gałęzią gospodarki jest turystyka, z 1500 miejscami noclegowymi w kwaterach komercyjnych i prywatnych schroniskach. W lecie wioska jest popularną bazą wypadową do Parku Narodowego Tongariro i Whanganui, gdzie można uprawiać turystykę pieszą, rowerową i kajakową. Wioska Parku Narodowego. Codziennie odjeżdża transport do Tongariro Alpine Crossing, znanego jako najlepszy jednodniowy trekking wysokogórski w Nowej Zelandii.

Regularne połączenie pasażerskie KiwiRail Northern Explorer zatrzymuje się na stacji kolejowej w Parku Narodowym na trasie Auckland - Wellington przed jej zakończeniem w grudniu 2021 roku. Na peronie znajduje się licencjonowana kawiarnia. Na północny zachód od miasta tory kolejowe wykonują zawiły taniec, jakim jest Spirala Raurimu, jeden z najbardziej imponujących nowozelandzkich wyczynów inżynieryjnych.

Pierwotnie miasto było znane jako Waimarino. W 1926 roku Koleje Nowozelandzkie zmieniły nazwę stacji kolejowej na National Park. Miało to na celu uniknięcie pomyłek z innymi jednostkami Waimarino, a także nazwa ta weszła do powszechnego użycia ze względu na położenie w pobliżu Parku Narodowego Tongariro. Od tamtej pory zmiana ta jest myląca, ponieważ w Nowej Zelandii jest wiele parków narodowych.

Otwarcie głównej linii kolejowej w 1908 roku stworzyło ogromne możliwości pozyskiwania i przecierania dużych drzew w rodzimych lasach, a w samym Parku Narodowym powstało 30 tartaków i powiązanych z nimi buszowych tramwajów. Wraz z pojawieniem się traktorów gąsienicowych w latach 30. proces pozyskiwania drewna został przyspieszony, a stacja w Parku Narodowym miała jeden z największych przerobów drewna w Nowej Zelandii. Obecnie Tongariro Timber jest ostatnim zachowanym młynem działającym w Parku Narodowym.

W latach 60. XX wieku Park Narodowy stał się stacją kolejową dla całego ciężkiego sprzętu i maszyn wykorzystywanych przy budowie elektrowni Tongariro, a lokalne drogi pumeksowe zostały znacznie zmodernizowane, aby mogły przyjąć ciężki ruch.

Szkoła Parku Narodowego została założona w 1925 roku. Jej losy zmieniały się wraz z cyklem aktywności na tym obszarze. Obecnie szkoła prosperuje dzięki bardziej stabilnej populacji i wprowadzeniu programu Ski Elite, w ramach którego uczniowie zamieszkują w wiosce na okres zimowy, łącząc naukę z programami rozwoju narciarstwa i snowboardu.