Rialto Cinema, Dunedin

Rialto Cinema to kino wielosalowe znajdujące się w nowozelandzkim mieście Dunedin. Zostało otwarte w 1998 roku.

Teatr Rialto mieści się w zabytkowym budynku przy Moray Place, około 200 metrów na południowy zachód od centrum miasta. Budynek został zaprojektowany przez znanego architekta Edmunda Anscombe'a i został po raz pierwszy otwarty w 1916 roku jako Empire Theatre. Mając 2000 miejsc, przez pewien czas było to drugie co do wielkości kino w Nowej Zelandii. Budynek został przejęty w latach 20. przez Thomasa O'Briena i gruntownie przeprojektowany w stylu mauretańskim, z migoczącym gwieździstym sufitem i minaretami. Pod koniec lat 30. XX wieku foyer zostało przebudowane w popularnym wówczas stylu Art Deco.

Od końca II wojny światowej do 1993 roku kino działało w ramach sieci Kerridge-Odeon. James Theatre w 1952 roku. W tym samym czasie przeszło gruntowną renowację, choć zachowano część wcześniejszych mauretańskich i art deco stylizacji. W 1993 roku kino zostało zamknięte i na krótko, podczas gruntownego remontu, działało jako klub nocny i restauracja. Kompleks został ponownie otwarty jako trzyekranowy multipleks pod obecną nazwą w 1998 roku, kiedy to stał się częścią grupy Rialto Cinemas. W ramach renowacji przeprowadzonej przez Walker Cinema Architects odrestaurowano znaczną część oryginalnego wnętrza, w tym gwiaździsty sufit w głównej sali kinowej, a także odsłonięto kilka łuków wewnętrznych w stylu mauretańskim oraz kute elementy żelazne.

Budynek jest wpisany do rejestru New Zealand Historic Places Trust jako miejsce historyczne kategorii I. W rejestrze Trustu jest on odnotowany ze względu na wyszukane elementy wnętrza oraz jako rzadki przykład zachowanego "teatru atmosferycznego". Wymieniono także kilka cech technologicznych i historycznych. W uwagach dotyczących statusu teatru atmosferycznego trust wskazuje na "wykorzystanie egzotycznych, historycznych motywów architektonicznych w celu stworzenia iluzji romantycznego dziedzińca lub amfiteatru oraz wykorzystanie specjalnych, ukrytych efektów świetlnych w celu pogłębienia tej iluzji poprzez stworzenie efektu nocnego nieba na suficie widowni. Iluzja dziedzińca/amfiteatru została sprytnie wykonana poprzez stworzenie w tynku cech charakterystycznych dla pergoli, takich jak klasyczne lub wschodnie kolumny z intarsjami lub architrawami oraz ślepymi arkadami, również w klasycznych lub egzotycznych wschodnich formach architektonicznych.. sufit z gładkiego tynku pomalowanego na kolor elektryczny niebieski i wygiętego zza ścian bocznych bez przerw i skaz. Na tym suficie wyświetlana była iluzja nocnego nieba."