New Zealand longfin eel

Nowozelandzki węgorz długopłetwy to wyjątkowy gatunek, który występuje wyłącznie w Nowej Zelandii i zasługuje na miano największego słodkowodnego węgorza tego kraju. W przeciwieństwie do swoich krewnych, węgorza krótkopłetwego i australijskiego węgorza długopłetwego, nowozelandzki węgorz długopłetwy wyróżnia się charakterystycznymi cechami i zachowaniami.

Jednym z najbardziej fascynujących aspektów tych węgorzy jest ich cykl życiowy. Przez wiele lat żyją one w słodkowodnych strumieniach i jeziorach, często daleko w głębi lądu, zanim podejmą niesamowitą migrację do Oceanu Spokojnego, w rejonie Tonga, aby się rozmnażać. W młodzieńczym stadium są znakomitymi wspinaczami, co pomaga im poruszać się po różnych terenach.

Węgorz długopłetwy od pokoleń stanowi istotny element kultury i kuchni Maorysów. Mimo ich kulturowego znaczenia i faktu, że obecnie są uważane za gatunek zagrożony, węgorze długopłetwe są nadal komercyjnie poławiane.

Charakterystyczne cechy fizyczne, takie jak długość płetw, ułatwiają rozpoznanie węgorza długopłetwego. Ciekawostką jest, że samice są zazwyczaj większe i żyją dłużej niż samce, czasem osiągając wiek 106 lat! Rosną powoli i prowadzą wszystkożerny tryb życia, żywiąc się larwami owadów, rybami, a nawet ptakami wodnymi.

Węgorze długopłetwe są szeroko rozpowszechnione w jeziorach i rzekach Nowej Zelandii i często można je spotkać daleko od wybrzeża. Ich obecność jest głęboko zakorzeniona w tradycjach Maorysów, szczególnie w wiedzy o ich migracyjnych wzorcach.

Komercyjne połowy węgorzy długopłetwych przechodziły różne fazy na przestrzeni lat. Wprowadzono limity połowowe, aby skuteczniej zarządzać ich populacjami, jednak powolny wzrost i tempo reprodukcji tych węgorzy stanowią wyzwanie dla działań ochronnych. Akwakulturowe próby hodowli napotykały trudności, ale zainteresowanie pozostaje wysokie, gdyż poszukiwane są zrównoważone rozwiązania.

Węgorz długopłetwy jest obecnie klasyfikowany jako "zagrożony", co wywołało szereg działań na rzecz ochrony gatunku. Coraz większe obawy o ich przetrwanie wynikają z ich wolnej reprodukcji oraz trwających legalnych połowów. Niedawne doniesienia, że węgorze długopłetwe są wykorzystywane w karmie dla zwierząt domowych, wywołały oburzenie ekologów i podkreśliły pilną potrzebę bardziej zdecydowanych środków ochronnych.