Biegus białorzytny

Biegus białorzytny to niewielki, fascynujący ptak z rodziny siewkowatych, zamieszkujący północne tundry Kanady i Alaski. Należy do grupy ptaków pieszczotliwie nazywanych "peeps" lub "stints", co może utrudniać jego rozróżnienie od innych przedstawicieli tej grupy. Ptaki te są trudne do zauważenia, często niewidoczne latem, gdyż rozmnażają się w odległych rejonach, a zimą migrują daleko na południe. Są najłatwiejsze do zaobserwowania podczas wiosennych i jesiennych migracji w pobliżu zbiorników wodnych w strefach umiarkowanych.

W klasyfikacji ptaków biegus białorzytny należy do klasy Aves, rzędu Charadriiformes, rodziny Scolopacidae i rodzaju Calidris. Jest to gatunek monotypowy, co oznacza, że jest jedynym przedstawicielem swojego gatunku. Nazwa ptaka wywodzi się z języka greckiego i łacińskiego, co jest nawiązaniem do jego ciemnej barwy.

Pod względem wyglądu biegus białorzytny jest mały i ma szaro-brązowe upierzenie, biały pasek wokół oka oraz charakterystyczny biały kuper. Może być łatwo pomylony z innymi podobnymi biegusami. Jego upierzenie zmienia się nieco w zależności od pory roku i wieku.

Ptaki te mają specyficzne preferencje siedliskowe. W sezonie lęgowym wybierają zarośnięte obszary tundry. Podczas migracji poszukują różnych terenów podmokłych, jednocześnie unikając piaszczystych plaż i szybko płynących wód. Są niesamowitymi długodystansowymi podróżnikami, migrując na południe Ameryki Południowej na zimę po rozmnażaniu się w północnej Kanadzie i Alasce.

Ich dieta składa się głównie z małych bezkręgowców, ale spożywają również nasiona. Żerują, sondając błoto lub płytkie wody. Samice budują gniazda w kształcie filiżanek ukryte w roślinności, podczas gdy samce zajmują się obroną terytorium. Zaloty obejmują imponujące pokazy powietrzne, a samice są głównymi inkubatorkami jaj.

Zmiany klimatyczne zaczynają wpływać na miejsca, w których mogą żyć te ptaki, co wpływa na ich rozmieszczenie. Głosy biegusa białorzytnego są dość charakterystyczne. Po wykluciu młode szybko opuszczają gniazdo i stają się samodzielne w ciągu około 16-17 dni.