Smalec

Smalec, wytopiony tłuszcz z kurczaka lub gęsi, od wieków stanowił fundament kuchni aszkenazyjskich Żydów. Ten wszechstronny składnik z powodzeniem wykorzystuje się w różnych potrawach, od zupy z kurczaka i placków ziemniaczanych, po kulki macy i smażonego kurczaka. Niezależnie od tego, czy jest używany jako tłuszcz do gotowania, smarowidło, czy wzmacniacz smaku, smalec od dawna jest ceniony za swój bogaty aromat.

Znaczenie kurczaka w kuchni aszkenazyjskiej można prześledzić do historycznych ograniczeń dotyczących posiadania ziemi, co uczyniło drób bardziej dostępnym źródłem białka. Smalec stał się praktycznym zamiennikiem oliwy z oliwek, zwłaszcza w regionach, gdzie oliwa była trudno dostępna.

Wschodnioeuropejskie społeczności żydowskie tradycyjnie polegały na smalcu, a jego popularność przeniosła się do Stanów Zjednoczonych wraz z imigracją Żydów aszkenazyjskich. Jednak z biegiem czasu jego użycie zmalało z powodu obaw zdrowotnych, praktyczności oraz dostępności alternatywnych tłuszczów do gotowania. Ostatnio jednak smalec przeżywa renesans. Znani szefowie kuchni ponownie sięgają po ten składnik, włączając go do nowoczesnych, a nawet nietradycyjnych przepisów.

Słowo "schmaltz" pochodzi z jidysz i odnosi się konkretnie do wytopionego tłuszczu drobiowego. Proces wytwarzania smalcu polega na topieniu tłuszczu z kurczaka lub gęsi, filtrowaniu go, a następnie klarowaniu. Rezultatem jest bogaty, aromatyczny tłuszcz, idealny do sycących potraw, takich jak gulasze i pieczenie, a także tradycyjnych żydowskich zup i smarowideł do chleba. Dla osób poszukujących opcji wegetariańskiej, dostępne są teraz wersje smalcu z oleju kokosowego i tłuszczu roślinnego.

Co ciekawe, "schmaltz" przyjęło również dodatkowe znaczenie w amerykańskim angielskim, często używane do opisu przesadnie sentymentalnej muzyki lub sztuki. Ponadto jest to rzadkie nazwisko wśród osób pochodzenia niemieckiego i austriackiego, czasami wskazujące na przodkowy zawód związany z produkcją świec lub mydła.