Salamandra luzytańska

Złotopasek salamandra, znana również jako saramaganta lub píntega rabilonga, to fascynujący płaz należący do rodziny Salamandridae. Jest to jedyny przedstawiciel rodzaju Chioglossa, zamieszkujący północno-zachodnią część Półwyspu Iberyjskiego, zazwyczaj na wysokościach do 1300 metrów.

Co wyróżnia tę salamandrę, to jej krótkie nogi, wystające oczy oraz wyjątkowo długi ogon, który stanowi około dwie trzecie jej całkowitej długości. Górna powierzchnia jej ciała jest gładka, z 10-11 bruzdami międzyżebrowymi. Jej barwa jest ciemnobrązowa do czarniawej, podkreślona dwoma równoległymi złotymi paskami biegnącymi wzdłuż grzbietu, które czasami mogą być przerwane.

To nocno-aktywne zwierzę jest bardzo zwinne na lądzie. Co ciekawe, gdy czuje się zagrożona, może zrzucić ogon, podobnie jak jaszczurka. Zazwyczaj żyje od ośmiu do dziesięciu lat i głównie żywi się bezkręgowcami, używając swojego lepkiego języka do chwytania zdobyczy.

Rozmnażanie tych salamander odbywa się na lądzie. Samice składają od 10 do 35 jaj w bezpiecznych miejscach, takich jak bieżąca woda lub jaskinie, gdzie larwy rozwijają się w wodzie.

W swoim naturalnym środowisku złotopaskie salamandry preferują wilgotne lasy liściaste z dużą ilością podszytu i mchów. Często można je znaleźć ukryte pod kamieniami w pobliżu skalistych strumieni lub w jaskiniach. Niestety, ich siedliska są coraz bardziej zagrożone przez działalność człowieka, co prowadzi do utraty ich naturalnych terenów.

Istnieją dwa uznane podgatunki złotopaskiej salamandry: C. l. lusitanica i C. l. longipes.